dinsdag 9 juli 2013

donderdag 4 juli Venijn in de staart


Vanochtend, of liever vannacht verlaten we Hartlepool. Het is 04.00 uur als we losgooien. Maar het is dan al wel een uur licht! Eén van de voordelen als je naar het noorden reist. “There’s a nice breeze outside!” zegt Scott, de sluiswachter “Have a good sail!” Dat gaat zeker lukken want buiten de haven staat er een mooi windje uit het zuidwesten. Ruime wind 3bft. De Shaula gaat op één oor liggen en snijdt met 6 knopen door een vlakke zee. Heerlijk zeilen.

Al snel ontstaat er bij de meeste zeilers, zoals gewoonlijk, een drang om met dit weer alles uit de boot te halen. Bij de Livingstone wordt de spi gezet, de Triple en de Albacora volgen snel.
Tja, op de Shaula staat een lichtweerzeil nog op onze Sinterklaaslijst… Dan maar de boom in de fok, want inmiddels komt de wind bijna pal achter in. En het loopt hartstikke mooi, we houden de spi-boten aardig bij! Het wordt een heerlijke zeildag met wind uit alle hoeken: voor, half, aandewind, de mijlen tikken snel weg.

“Hee Paul”,  roept Rob, “Dolfijnen!”. Ik kijk in de richting waarin hij wijst en inderdaad, er komt een hele groep dolfijnen op de Shaula af.
 
Geweldig, ik voel me meteen weer echt op groot water. Met z’n acht a tienen zijn ze. Hele grote dolfijnen, een soort die ik nog nooit eerder heb gezien. Later vertelt de havenmeester me dat ze Porpoises heten en gemakkelijk 2 meter lang kunnen worden. Rob en ik staan juichend op de boeg en genieten van de dolfijnen die ruim een half uur bij de boeg blijven. Regelmatig draaien ze op hun zijde en kijken ze ons aan. Ze lijken ons net zo bijzonder te vinden als wij hen. Er zit een kleintje bij en ook een oudje met een litteken op z’n rug. Een hele familie lijkt het.
De Triple Seven en de Kendix zetten de motor bij om dichterbij te komen en ook het spektakel te aanschouwen. We maken over en weer foto’s en filmpjes van de dolfijnen voor de boeg. Super!





Tegen de middag zien we Coquet Island, voor de kust bij Amble, opdoemen. We vermijden de ondiepe doorgang  tussen het eiland en de vaste wal. “Only in settled weather and with local knowledge”, staat er in de almanak. Zegt ons genoeg.

Op dat moment trekt de wind aan en ruimt ze naar het Westen, 16, 18, 22, 24, 28, 30 knopen! Shaula sleurt door het water, nog steeds onder vol zeil. Normaal gaat er bij 19 knopen  schijnbare wind een eerste rif in, maar nu zitten we op nog maar 2 Nm van de haveningang. Dan maar flink lozen. Op de fok alleen en het grootzeil volledig killend lopen we nog steeds dik 8 knopen. Ik speel met de schoot om de Triple Seven, vlak achter ons, voor te blijven.
 
 
Het is een smalle marge tussen in het spoor blijven en volledig uit het roer lopen.. Spectaculair. Dichterbij de haven van Amble doeken we de zeilen op om hard motorend de Coquet River op te varen.


Ik maak me een beetje zorgen of het bij iedereen wel goed zal gaan in de ondiepe monding en met het manoeuvreren in de haven waar de ruimte beperkt is en de wind dwars op de boxen staat.
Gelukkig zijn er vele handjes om te helpen als we met een dikke 6 bft een gaatje tussen 2 boten in duiken. “Welcome in Amble”. Een grote grijns op alle gezichten laat zien dat het een hele gave zeildag was. Blij dat we er zijn.
 
5 juli Amble

Gisterenavond nog even naar Warkworth Castle gelopen. Warkworth is een middeleeuws dorpje aan de Coquet River, een paar mijl stroom opwaarts. De havenmeester beweert dat de beste kroegen daar zijn. Rob en ik gaan op onderzoek uit. Het kasteel blijkt voor een groot deel een ruïne te zijn maar is erg mooi gelegen op een heuvel. Strategische plek, met uitzicht over het dorpje, de rivier en de zee. Het gebouw stamt gedeeltelijk uit de 12e eeuw, zo ook de brug over de rivier. Wat zal het er hier anders uit hebben gezien in de tijd dat er nog geen auto’s reden.

In de haven en op de rivier zien we een aantal traditionele houten scheepjes met een scherpe steven en zeer bolle buik, tumbling home heet dat. De rompvorm ziet er erg stevig en zeewaardig uit. Overnaads gebouwd met eiken gangen op eiken spanten. Aangehangen roer. Een grote open kuip met een zeildoeken afdekking van het voorschip. Soms een klein stuurhuis. Geschilderd in felle kleuren.
Het blijken Northumbrian Coblers te zijn, ontworpen als zeilend werkschip of vissersschip, tegenwoordig meestal uitgerust met binnenboord dieselmotor. De scherpe steven zorgt ervoor dat de golven goed genomen kunnen worden en de dikke buik maakt de stabiliteit erg groot. Op het vlak zitten een soort lage kimkielen die zorgden dat de boot rechtop blijft staan als ze op het strand worden getrokken.

Amble Marina is een familiebedrijf en wordt gerund door Karl Brunton. Karl is de gastvrijheid zelve. Als ik in het havenkantoor kom om hallo te zeggen en naar de supermarkt te vragen, krijg ik een volledige beschrijving van alle bezienswaardigheden, restaurants en pubs in de omgeving.

We kunnen hier wel een week doorbrengen! Voor de avond organiseert de Coquet Yacht Club een barbecue voor OceanPeople. Het wordt erg gezellig in het clubhuis, met prachtig uitzicht, heerlijk eten en leuke interessante leden die ook verre reizen maken en me vertellen over het vaargebied.
Van Phil, de commodore van de club, krijg ik de clubvlag. Hij bedankt ons en verteldtons dat ze zich vereerd voelen dat zo’n grote groep boten uit Nederland en België Amble bezoekt. Natuurlijk laten we een OceanPeople-vlag achter die meteen op een prominente plek wordt gehangen.

Leon van de Albacora kondigt een OceanPeople-lied aan wat hij begeleid op de gitaar en samen met Jef zingt. Ik kan meteen meezingen, het is een variant op één van de vele liedjes die hij schreef tijdens het Azores Adventure in 2011. De stemming zit er heel goed in. Wat een leuke groep mensen bij elkaar!

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten