woensdag 29 juni 2011

Tijd vliegt

Het is alweer half elf 's avonds. Morgenvroeg gaan we om 6 uur varen. De nachttocht naar Cascais.
Vrijdagavond komen we daar aan.
In Lissabon zullen we een aantal dagen liggen voor we oversteken naar de Azoren. Tot snel.

dinsdag 28 juni 2011

Dinsdag 28 juni – Viana do Castelo, Portugal


De thermometer staat alweer 6 dagen op 25 tot 30 graden. In de havens hebben we allemaal een zonnetent over de kuip gespannen. Klagen over warmte is verboden, een “warm, hè” met een nonverbaal poeh is toegestaan.
Ik pak de draad van m’n verhaal weer op in Portosin, Ria de Muros, Spanje, een week geleden.
Dinsdag 21 juni is een dag met laaghangende wolken en dreigende luchten. Het ankeren bij Islas Cies later deze week blijkt een probleem te worden i.v.m. benodigde vaar- en ankervergunningen (en met name het bureaucratisch proces hieraan voorafgaand van opsturen van 16x bootpapieren, ICC’s, verzekeringsdocumenten, aanvraag). En dit voor een ankerstop van 4 uur. De boete schijnt 6000,- euro te zijn als je er ligt zonder vergunning. Aangezien we erg opvallen met 16 Nederlandse schepen zoeken we een alternatief.
Deze dinsdag wordt benut voor klusjes, boodschappen, wasjes, lezen, kletsen en DS-en (wat er bij Jules gisteren zo bij in is geschoten). Het Spaanse weerbericht geeft opklaringen voor de middag, afnemende wind, en zelfs een onbewolkte hemel met zon voor de avond. Paul loopt alle boten langs om het ankerplan voor deze namiddag aan te kondigen: voor degenen die mee willen gaan we ankeren bij het plaatsje Muros, een authentiek Galicisch dorp, aan het begin van deze Ría.
“Als het droog is gaan we rond vier uur varen.”
Echt droog is het niet om vier uur: de laaghangende wolken laten druppeltjes achter op mijn t-shirt. Maar zijn we van suiker? Nee. We gaan en houden stug vol dat dit leuk is, ook als ik m’n petje opzet en jack aan doe tegen de miezer. De helft van de groep gooit ook de trossen los. Paul meldt in de marifoon dat de korte broek zo weer aan kan en dat de zon al te zien is…. Een haha volgt als cynisch commentaar terug door de ether.
We ankeren in de ruime mooie baai voor de boulevard van Muros. De Contentezza neemt een gloednieuwe steiger in bij de vissersboten. We vragen Contentezza permissie via hun boot met alle dinghies het dorp te veroveren. Dukaten worden gevraagd. We bieden een “bloedzak”aan, met kostbaar vocht.
De “bloedzak” is een overblijfsel uit een eerdere Adventure Cruise, geïntroduceerd door onze lieve Antwerpse vrienden van la Ronde 2: je haalt de 3 liter wijnzak uit de kartonnen verpakking en bergt deze zo veel handiger op aan boord van een boot. Er kunnen er veel meer aan boord weggestopt worden dan rechthoekige dozen.
De bloedzak wordt geaccepteerd en een spontane steigerborrel is het resultaat, inmiddels met de  beloofde onbewolkte hemel en avondzon. Montanara en Aurora hebben zich ook nog uit Portosin aangesloten. Dans en zang volgt. Maar ook diepgaande gesprekken, blijkt de volgende dag op de marifoon: alle vrouwen worden uitgenodigd voor een thema-avond.     



Voor de watersporters: Muros krijgt een nieuwe marina, in diep water. De steigers liggen gereed, elektriciteit en bolders moeten nog afgemaakt worden. Het dorp en Galicië is één. ’s Avonds laat zijn er veel mensen op straat en bij de restaurantjes. Oude huizen, smalle straatjes, een boulevard en brede straat langs het water. Je ruikt eucalyptus en eten in olijfolie. De warmte en zon zijn terug.








Woensdag 22 juni: zeiltocht van Ría de Muros naar Sanxenxo.
De ankerploeg en de Portosinploeg treffen elkaar op zee, bij het verlaten van de Ría. Er staat nog weinig wind, de zon schijnt al volop. Ondanks de afwezigheid van wind, staat de deining weer gewoon door vanuit het westen. De rompen van de Albacora en Contentezza naast ons verdwijnen regelmatig uit beeld. De Barrus aan onze andere zijde doet hetzelfde. En dan zijn ze er weer: een groep van 7 dolfijnen speelt met onze boot. Een forse stevige dolfijn voert aan, een heel klein baby-dolfijntje volgt mams bij alle bewegingen. Ik zit met Jules voorop te genieten. Sivy’s maag is vandaag niet geheel rustig, dus ze duikt na even kijken weer terug de kajuit in. Even later zien we ook op de Barrus Herman en Annette voorop staan: ook zij hebben bezoek gekregen van een groep dolfijnen. Het blijft een cadeautje, iedere keer weer.
Wij vissen niet, Wim heeft alweer de eerste binnen. Vlak bij Isla Ons, zo tegen twee uur begint de Noordenwind weer te komen. We kunnen de laatste uren naar Sanxenxo prachtig zeilen. In de Ría de Pontevedra is een drietal omvangrijke wedstrijdvelden van optimisten, surfers en lasers druk doende. Ineens overal zeiltjes als we de bocht om komen.
De luxe haven incluis bijpassende wit glanzende motorjachten geeft een mediterraans beeld in deze felle zon. We leggen langszij de Beaujoli aan een lange steiger, die wij met onze vloot bevolken. De havenmeester raakt hierdoor enigszins van streek. Hier is juist de instelling dat iedereen een eigen box moet kunnen krijgen en dit “rafting up”, wat wij zo gewend zijn vanuit Engeland en Frankrijk, past niet in hun beeld van klantvriendelijkheid. We moeten via het marinakantoor ze er van overtuigen dat wij dit écht niet erg vinden, dat we liever zo liggen dan helemaal verspreid over de grote marina. We liggen slechts dubbel naast elkaar, dus prima.










In eerste instantie komt het overdreven luxe havencomplex met bijbehorende clubs, winkeltjes en restaurants protserig over. De plaats ook erg toeristisch, zoals elke echte badplaats met mooi zandstrand voor de deur. Maar loop ik de volgende ochtend in de vroege uren met Sivy door de nog  bijna verlaten straatjes, dan stel ik mijn beeld bij. Ik zie de palmbomen, de bootjes in de zon, het bakkertje, en de terrasjes met eerste koffieklantjes. De optimisten liggen verzameld op het plein voor de marina, te wachten op een nieuwe wedstrijddag. De zomerse frisse ochtendsfeer is perfect.
Na het gebruikelijke regelwerk verlaten we de haven richting een klein strandje. Paul en ik installeren ons onder het houtwerk van de boulevard, half schaduw half zon. Jules en Sivy gaan in surfpakjes met flippers en snorkels het water in. We liggen in een deuk als Sivy probeert te lopen met flippers aan. “Oe aa giechel giechel”. Jules loopt als Donald Duck aan de waterkant, voeten hoog optillend, wijd zwaaiend met de armen.

Sivy en ik sluiten de dag af samen met alle dames van het flottielje. We zitten in de avondzon in een parkje met uitkijk op de haven en ons strandje. In de kring, met wijn en fris in het midden. Drie maanden huis en haard verlaten voor een zeilreis met een eilandengroep midden in de oceaan als eindbestemming: het laat je niet onberoerd. Voor de een is het “gewoon” een fantastische droom die uitkomt, voor de ander betekent het ook afscheid nemen van opgroeiende kinderen (die eigenlijk al op zichzelf kunnen staan), afscheid nemen van ouders, familie. Drie maanden is uiteraard ook zo weer om, maar een zeilreis over de oceaan behoeft soms uitleg naar familie en vrienden. “Waaróm wil je dat nou? “ Er komen mooie verhalen langs, al dan niet met vochtige ogen. Een ieder pikt er uit of draagt bij naar behoefte. De setting is fantastisch. Sivy ligt op mijn schoot stil te luisteren, tot het te koud wordt en wij de dames in de schemering welterusten zeggen.

Op de terugweg naar de marina lopen we met z’n tweetjes langs nog volle terrassen met Spaanse families. Ik maak Sivy attent op de lichtjes, de sfeer. “Onthoud dit de rest van je leven, meisje.” Hand in hand lopen we verder. Bij de ijssalon doen we gek: wij sluiten de avond om elf uur af met een aardbeienijsje.
Beste lezers, morgen het vervolg van Sanxenxo naar Viana do Castelo, waar we nu verwaaid liggen met 30 knopen noordenwind buiten op zee.              

zaterdag 25 juni 2011

Spaanse zon en perfect ritme

Bayona, zaterdagavond, 23.00 uur. In de boot is het 30 graden, in de kuip 25 graden. Jules en Sivy zitten, net als de Spaanse kinderen, nog buiten met een boekje in de kuip. Net terug van een terrasje pikken, zomerhoed kopen, kijken bij een trouwerij bij het kasteel van Bayona, en slenteren door een bruisend centrum. Dat allemaal na acht uur 's avonds. Wat een temperatuur, wat een cultuur, wat een dagritme.
Ik loop achter met het bloggen van de afgelopen dagen, maar dat maak ik de komende dagen met terugwerkende kracht goed. Nu genieten!

dinsdag 21 juni 2011

De Rías en Kaap Finisterre

Dat het ook in Spanje regent weet ik natuurlijk. Maar dan hoeft het toch niet te gebeuren als ik er ben! Vrijdagochtend worden we wakker in Camariñas met een bewolkte hemel en een paar echte regenbuien. Rond het middaguur kruipen we allemaal weer naar buiten. De zon komt door en alles droogt snel op. Zoals in vele Spaanse dorpen bestaat ook Camariñas uit hoogbouw: veel appartementen van vier hoog, dicht op elkaar gebouwd. Sinds we in La Corunã de zwerfkatjes bij de haven hebben gezien, roepen Jules en Sivy ook hier bij elke poes “aaah, weer een zwerfpoesje”. Ze hebben allemaal hetzelfde postuur, smal en klein, en een schichtige blik in de ogen. Hier zijn het echter, vermoed ik, gewoon huisdieren, met hetzelfde Whiskasvoer uit de supermercado. Het dorpje oogt niet rijk. Eerlijk gezegd doet het ons erg denken aan Puerto Rico en sommige delen van Cuba: een leuk ingericht binnenplaatsje met verzorgde huis, naast een afbladerende muur met het huisvuil direct naast de “tuin”. Een, van veraf, gezellig ogend restaurantje aan het strand, met kleurige speeltuin, blijkt bij nadering minder appetijtelijk: het speeltuig komt echt niet door een Hollandse merk goedkeuring (al slaan wij daar weer in door), en blikjes, flesjes en snoepverpakkingen liggen er wijdverspreid omheen. Ik vermoed dat wij met een afkeurende blik staan te kijken als de restauranthouder ons aanspreekt en ons garandeert dat het vuil deze week wordt opgeruimd , op tijd voor de feestdag van San Juan (midzomernachtfeest 24 juni). Hij is een soort “Ik Vertrek”- meneer, die vanuit Barcelona 3 jaar geleden hier deze gelegenheid is gestart, na ook jaren in Duitsland gewoond te hebben en al 20 jaar hier zijn vakanties heeft doorgebracht.
De zon schijnt en wij laten de andere cultuur en leefwijze op ons inwerken. De winkels zijn open tot 13.30 uur en gaan na de lunch weer open om 16.30 uur tot 21.00 uur. Voor tapas kun je rond vijven prima terecht, voor het avondeten beter vanaf half negen proberen.
Wij hebben een voetbalwedstrijd op het omvangrijke asfalt terrein bij de haven: 3 jongens tegen 3 meiden. Gijs van de Juanita en Giselle, deze weken bij de Marieke aan boord, doen met ons viertjes mee: “de jeugd”. Sivy vindt dit de oefenwedstrijd en morgen moet het voor het echie met alle mensen van de trip…..
Zaterdag is het schitterend weer. Jules en Sivy pompen de dinghy op onder toeziend oog van Paul.  Op de kant maken de optimisten zich op voor een wedstrijdje in de baai. We varen naar een goudgeel strand aan de overkant.

Zondag is het ideaal weer om Kaap Finisterre te ronden: ZW 3-4 bft en afnemend in de middag. Ze zee is rommelig bij vertrek: deining uit het noordwesten, golven uit het zuidwesten. De wind is vlagerig en meer een dikke 4 bft bij de hoge kust. Perfecte omstandigheden om zeeziekte te veroorzaken op enkele boten. We zeilen hoog aan de wind van de kust af. De zee wordt iets rustiger en de slag over bakboord richting kust is heerlijk, met de deining van achter. We kruisen op met Montanara en Triple Seven. Maken een paar lange slagen en varen met zon en een steeds rustigere zee langs Kaap Finisterre. De vele, vele windmolens staan als ongenode wachters op de bergen. Een bergtop is niet meer de top. De Kaap blijft tot de verbeelding spreken. We zien op de AIS de Triple Seven er dichtbij voorbij gaan. Ik pak zijn zeiltjes met de telelens.

Twee havenmeesters wijzen ons onze boxen op de steiger in Portosin. Iedereen gaat met zijn bootdocumententas naar het havenkantoor. Formulieren en kopieën van allerhande boot- en persoonsbewijzen moeten afgehandeld worden alsof een Europese Unie nooit is opgericht. Alles heel gemoedelijk, met een vriendelijke, doch lichtelijk oververhitte mevrouw achter de balie, die de niet te stoppen invasie tegemoet ziet.   
Maandag herhaalt het weerbeeld zich van de rustdag in Camariñas: ’s ochtends enige miezer met de bergtoppen verhuld in de wolken, ’s middags opklaringen, ’s avonds een mooie zomeravond.
We doen onze stevige wandelschoenen aan en wandelen op goed geluk een berg op, lopen over middeleeuwse paadjes afgezet met steenstapels, langs hoge Eucalyptus bomen en nemen uren later proppen en takken mee terug naar de boot.
De helft van de groep heeft de bus naar Santiago genomen, anderen verkennen de omgeving op de fiets, en de Panadería doet weer goede zaken. 

vrijdag 17 juni 2011

Galicië


La Coruna:
Parken met palmbomen, een strand van witte steentjes, het Maria Pita plein, de glazen balkons, de stijlvolle kledingzaken, ik zuig de sfeer naar binnen. Het is bewolkt, maar de temperatuur is zo heerlijk.
We zitten met een espresso  op een terrasje van een pleintje omringd door granieten hoge panden. Een trap leidt naar een lager gelegen middenplein voorzien van oude hoge dikke bomen en laurierstruiken. Granieten tegels maken het beeld compleet.
In de haven vermaakt iedereen zich. Santiago de Compostela is goed te bereizen met de trein. Vouwfietsjes staan snel gereed op de steiger voor excursies en boodschappen. Jules vangt zijn eerste vis in de haven.
De Fortuna gaat uit het water voor reparatie aan de boegschroef en , naar blijkt, het roer wat een vulring mist aan de roeras.
De dagen vliegen voorbij.  Dinsdagavond is een vervolg op het in Vlissingen gestarte stapellied: met z’n allen zitten we op de bankjes van een ruïne liederen te zingen onder de muzikale begeleiding van banjo en 2 gitaren. Het wordt laat J.  
Donderdag 16 juni varen we verder naar Camarinas. We vertrekken met lichte zuidwestenwind, kunnen nog (net) zeilen. Na 2 uur wordt de eerste visvangst doorgegeven: Wim van de Triple Seven heeft al 40 makrelen in de boot. Dit spoort, uiteraard, anderen aan ook een lijntje overboord te zetten. Jan van de Montanara vraagt naar de beste snelheid door het water, Ali van de Bull vraagt naar een recept (het schoonmaken is al gelukt). En het doden en schoonmaken levert een enigszins macaber verhaal over de marifoon. En wat blijkt, in Nederland is vandaag het debat over ritueel slachten. ’s Avonds op de steiger kun je ook zonder probleem een thrillerverhaal bedenken bij het zien van de bloedvlekken, mes en de gaf op de Triple Seven. Ehh, Wim, just checking, jouw opstapper was toch vanochtend al afgestapt richting luchthaven?!   
Langs de Spaanse kust hoor je gesprekken als:
“Triple Seven hier de Scheveningen 52 Neeltje Jacoba, onze ruimen zitten tjokvol, kunnen wij enige lading bij jou lossen om nog een goede prijs op de kade te krijgen?”
“Hier de Aurora, ik heb een tonijn aan de haak. Kop is er af, maar wat doe ik er vanavond mee?” Apetrots komt Johan later op de steiger met een bord vol verse tonijn, prikkertjes en sojasaus. Heerlijk! 
Ondertussen druppelen uitslagen van de examens van middelbare scholieren binnen. Bij de Barrus hangt een tas in het want: Hermans dochter is geslaagd. Dus feest met vis en wijn zet zich voort.
Hoge lange deining laat onze boten regelmatig verdwijnen. Dramatische bombastische muziek van Andrea Bocelli en de filmmuziek van The Piano schalt uit mijn oordopjes. Op en top genieten van de ruimte op zee, het langzame ritme van de deining  en uitzicht op de granieten Costa da Morte.
Zodra we de Ria de Camarinas invaren verdwijnt de deining. De zee loopt hier tegen de hoge rotsige kust.
Nadat de havenmeester zich hersteld heeft van de Nederlandse invasie (zien is iets anders dan “no problemas” zeggen door de telefoon), volgt een rustige mooie avond in Spanje. 

dinsdag 14 juni 2011

Passage van de Golf van Biskaje

Guernsey vanuit de lucht is mooi, Herm en Sark nog mooier: rotspunten omringd door strandjes, watertinten van licht blauw tot fel groen. Maar als het vliegtuig koers zet boven de vloot van de Azores Adventure en ik Shaula onder me zie liggen, sluit een klein brokje mijn keel af. Ik “moet” een week naar huis, kinderen ophalen. Al tijden zo gepland, een prima plan, maar als het dan zo ver is. In 1 uur en 10 minuten volgt het vliegtuig onze waypoints terug naar Vlissingen. De containerschepen volgen het TSS door het Kanaal. Ik zie Eastbourne, de punt bij Dungeness en de krijtrotsen in de zon aan mijn linkerkant. Zeebrugge, Vlissingen en het Willemsdok in Antwerpen. Alle tochten van de afgelopen 10 jaar zie ik onder me alsof ik ze op de papieren kaart uitzet. Zo helder is het.
12 Uur later zie ik achter een pc-scherm dat Paul inderdaad met iedereen aan de wachtsteigers bij Guernsey is gaan liggen om het tij zo optimaal mogelijk te kunnen benutten naar Trébeurden. Een plaats aan de Franse kust die navigatie en timing vereist. AIS zenden heeft als na- en voordeel dat big sister, in mijn geval, fijn mee kan kijken via internet.
Mijn taak deze week is het weer nalettend in de gaten houden voor de oversteek van Biskaje. De communicatie bereikt op woensdagochtend het hoogtepunt waarop we in een routeringsgesprek besluiten dat iedereen het beste op donderdagochtend kan vertrekken om La Coruna zaterdagavond/zondagochtend te bereiken vóór een lagedrukgebied roet in het eten gooit, met een echte ZW 6 Bft, precies op de koerslijn.
Ondertussen geniet Paul van een mooie bezeilde tocht naar Trébeurden: heerlijk noordenwind. Shaula loopt wederom fantastisch. De gewenste ETA wordt ruimschoots gehaald.
Paul brengt in opperbeste stemming verslag uit:
De rotskust van Bretagne ziet er niet erg aanlokkelijk uit om aan te lopen. Kale rotsen die als grimmige wakers hun koppen boven zee uitsteken. Boem is echt ho hier. Er waren deelnemers die twijfelden of dit wel goed te doen was. Maar OceanPeople is hier eerder geweest en in de praktijk valt het reuze mee.
Ook de tocht naar L’Aber Wrac’h verloopt zonder problemen en met veel plezier. Het eerste stuk tot aan Ile de Batzis nét bezeild. Hoog aan de wind. Het doorzetten van de schoot gebeurt met flinke knallen. Alles staat snaarstrak. ’t Is op het randje van reven. Na het eiland kunnen we iets afvallen en gaan we als een raket. Richting de Libenter, de aanloopboei  van L’Aber Wrac’h. Op de lange hoge deining strijken we het grootzeil en lopen op het fokje voor de wind naar binnen.
De havenmeester wacht ons al op in z’n bootje. Ze zijn de hele ochtend bezig geweest een groot stuk steiger aan de oostkant van de haven vrij te maken zodat we allemaal bij elkaar kunnen liggen. Iedereen wordt keurig naar een plaatsje gebracht. Ze zijn hier erg gastvrij!
Omdat de wind ongunstig is voor de tocht naar Camaret en de trend voor de oversteek ook een mogelijk eerder vertrek niet uitsluit, blijven we in L’Aber Wrac’h. 
Ik heb “spoedoverleg” met Yvonne in Nederland. Ik kom het haventerrein in 2 dagen niet af. Giselle doet de boodschappen en ik verzorg de nieuwe route. Ondertussen buigt het hele flottielje zich over de kapotte stuurautomaat van de Fortuna. Dealer, leverancier, buitenlandse vestigingen in Duitsland en Frankrijk, lokale monteurs, alles en iedereen wordt gebeld, niet geheel met direct resultaat. Een noodoplossing wordt gevonden door Jaap van de Novatrix, die een kleine Autohelm stuurautomaat aan boord heeft als reserve en deze direct op het stuurwiel installeert. Opstappers worden uitgewisseld, zodat ook Fortuna met voldoende reservehandjes op pad kan.
Ondertussen wordt in Nederland een nieuwe stuurautomaat gezorgd bij de bemanning van de Juanita, die even heen en weer naar Nederland zijn om de pasgeboren kleinzoon te bewonderen (“net zo knap als opa”).
Yvonne neemt de ondankbare taak op zich om de Juanita op woensdagochtend op scherp te zetten: “jullie zitten vast in de auto op weg naar de beschuit met muisjes. Om een lang verhaal kort te maken: i.v.m. het weer is het eigenlijk het beste om morgenochtend te vertrekken in L’Aber Wrac’h , dus vanavond al weer in de auto naar Frankrijk te rijden……”.  Zeilen, het blijft schakelen. Goed voor het improvisatie- en veranderingsvermogen.
Onze opstapper Ed wordt ook gealarmeerd en is geheel paraat om die dag al in een auto te springen ergens langs een snelweg. Enige telefoontjes later is alles geregeld.
Donderdagochtend om 7 uur is iedereen present, om half 8 palaver en om 8 uur worden de eerste landvasten losgegooid.
Yvonne geeft in 120 karakter crypto taal 2x daags een weerupdate die ik doormail naar alle satellietpagers- en telefoons.
We hebben een geweldige tocht over Biskaje, met honderden dolfijnen.
Eén squall geeft kort 28 knopen op de windmeter, vergezeld met een fikse bui. We zeilen de eerste 36 uur over 1 boeg. Wind zit meest in de westhoek.  Zaterdag valt de wind wat weg en motorzeilen we om de aankomst niet onnodig te vertragen.
De Beluga kondigt uitgelaten op de marifoon aan dat de champagne koud staat en dat deze samen met de Shaula open geplopt zal worden als dank voor het subliem benutten van dit weergaatje over Biskaje.
We leggen zaterdagavond om 22.00 uur aan. Op de steiger is het een vrolijke bende onder de vroege aankomers. Dat wordt met de bubbels nog vrolijker.
Iedereen is zondagochtend om 06.00 uur binnen: ruim vóór de harde zuidwestenwind de tocht kan verstoren.
We zijn in Spanje!!!!

zaterdag 4 juni 2011

Guernsey

In de Seine Baai hadden ze een betonblokkenweg aangelegd: in de nacht hakken we gestaag verder tegen westenwind. Op zich draait de wind mooi met ons mee naar NW en kunnen we alles over 1 boeg varen van Boulogne naar Cherbourg. Overdag schijnt de zon weer en kunnen alle magen tot rust komen met een rustige zee.  
De tocht van Cherbourg naar de Kanaaleilanden is er één uit de boekjes: wind mee, stroom mee, straalblauwe lucht en zon hoog aan de hemel. We halen allemaal een SOG record van 12 knopen in de Alderney Race. Spinnakers, genakers, een parasailor kleuren de horizon. Wij “vlinderen” vooruit. We zien Herm en Sark al snel opdoemen. De zon speelt met de kleur van het zandstrand en de zeker 80m lange Titan, een mega-motorjacht van 5 verdiepingen hoog, zorgt voor een Cariebsfeer.
We moeten een uurtje wachten voor we de drempel over kunnen van de QE2-marina. Het is een
drukte van jewelste dit weekend in verband met 120 Franse wedstrijdboten en -bootjes. We hebben gereserveerd, dus de kade in de QE2 ligt er mooi leeg bij, waar wij als een super geoliede machine op LOA binnen varen, draaien, aanleggen en de volgende boot aanpakken (tot er natuurlijk 2 Fransen dwars doorheen moeten).
Guernsey is simpelweg genieten. We wandelen langs de rotsige kust, anderen maken een bustoer over het eiland of shoppen in St. Peter Port. De watersportzaak Boatworks+ is de Bart Smit voor volwassenen.  

woensdag 1 juni 2011

Vertrek maandagochtend 02.00 uur, 30 mei

De haven van Vlissingen is in diepe rust. Alleen op 14 schepen branden de lampen. De navigatieverlichting wordt aangestoken en zo’n 35 mensen staan in zeilpak geduldig op elkaar te wachten. De eerste kan door het nauwe gat in de keersluis de haven verlaten. De brug staat open en we negeren allemaal het rode licht, zoals afgesproken met Marc de havenmeester.
De wereld op zee is niet in diepe rust. Grote vaart komt het Oostgat uit, draait de Westerschelde op en af en het is direct opletten geblazen. Als kleine Calimero’s steken we de Westerschelde over richting Zeeuws-Vlaanderen en Belgische kust. De wind is afgenomen tot ZW 3 Bft. Na de bewolkte vroege ochtenduren wordt het een zonnige dag met lekkere wind uit het Zuiden en Shaula stuift onder zeil vooruit: hoog en hard.
Een mistbank bij Duinkerken zet alles weer even op scherp en de wind draait in 1 klap naar WNW. En dan een marifoonoproep… Shaula Shaula hier de Contentezza, we hebben een probleem.  De motorbediening is de kuip is afgebroken door een ongelukkige stap van een bemanningslid, die voor eeuwig de tijd wil terugdraaien. Wij verlaten onze plaats in de voorhoede, keren om en nemen de Bull, de logger van 16m, als potentiële sleper met ons mee. Uiteindelijk kunnen we gelukkig met z’n drieën op eigen zeil en motor de weg naar Boulogne-sur-Mer afleggen. Contentezza in 1 motorstand en maakt 4 knopen door het water. Prima met stroom mee rond Cap Gris Nez.
In Boulogne staat een peleton mannen gereed om haar sierlijk op te vangen aan een vrijgemaakt steiger. In de motorruimte regelt de bemanning direct op de motor het toerental en er wordt op de handmarifoon doorgegeven: nu gas eraf, anders springen wij allemaal hier op tijd weg!
Ze ligt, iedereen binnen. De reserve-onderdelen zijn reeds opgehaald in de namiddag in Nederland. Om 0400 uur rijdt een vrouw eenzaam over de snelwegen naar Frankrijk met een kostbaar pakketje naast haar op de stoel……