woensdag 24 augustus 2016

Na de oceaan

De dagen na een oceaanoversteek moet je nog even "landen". Ik zie iedereen rustig aan doen.
De vuilcontainer bij de haven was tot onze aankomst leeg; nu kan de klep amper dicht.
Het verhaal van de 11 dagen komt er nog aan.

Mijn verjaardag was goed gevuld met cadeaus en een heerlijk ontbijt dat Jules en Sivy direct bij de Tesco hadden gehaald. Verse spullen, vers fruit, al na 11 dagen kun je daar erg naar verlangen.
Vrijdag vliegen de kinderen naar huis: "school roept ons maandag", zegt Sivy in haar afscheidswoordje voor de groep. We gaan elkaar vreselijk missen!!

Het lagedrukgebied wat we al zagen aankomen, landt dit weekend in Falmouth. WZW 6-8 bft. "Gale warning"  in het shipping forecast. 
We blijven maar even een dagje extra liggen hier. 
Op de etappe naar Dartmouth halen we de zeilpakken uit de kast na lange lange tijd. De lucht is grauw, het is koud, maar het zeilt fantastisch met westenwind 5-6 bft. Door handig gebruik te maken van de stroming onder Salcombe en toch nog snel de boom te zetten op een hevig wiebelend schip (met dank aan Paul), winnen we mijlen op de Vlietstroom. We gaan deze etappe winnen van de Hallberg 49 :-). Frenk en bemanning halen nog van alles uit de kast, maar t mocht niet baten! 
We liggen eerder aan de drijvende steiger midden op de rivier in Dartmouth, de parel van de zuidkust van Engeland. Net voor het donker.
Iedereen jubelt over deze plaats, de invaart tussen de hoge heuvels, de overal aanwezige boten en de artistieke sfeer.
Het weer verbetert, wat ons oostenwind brengt naar Portland. Niet in 1 streep bezeild. Het is racen tegen de klok om de stroming rondom Portland Bill nog mee te hebben. Wij maken een kleine omweg langs de East Shambles om de heftigste tegenstroom te vermijden, wat bijzonder goed lukt. 
Weer een mooie zeildag in de pocket.

Vandaag naar Isle of Wight zeilen we dicht langs St Alban's Head. De "inshore passage" uit de Reeds om de stroomrafelingen te vermijden. Prachtig hard zeilen met windvlagen vanaf de krijtrotsen en kliffen. Paul zit met de grootschoot in de hand om af en toe wind te lozen. Met volle zon op de Needles en stroom fors mee naar onze favoriete plek op de River Medina tegenover de Folly Inn.
Het is al een stuk rustiger hier, zo na Cowes week aan het eind van augustus. Dave verwelkomt ons oud vertrouwd vanaf de watertaxi.
Het is bloedheet hier in Engeland op het Isle of Wight.


(Meer foto's volgen vanuit de volgende plaats waar de wifi weer geheel ter beschikking is).


vrijdag 19 augustus 2016

Aangekomen in Falmouth!

Woensdagavond laat zijn we in het donker en mist de baai van Falmouth in gegleden. Rustig varend, onder begeleiding van de misthoorn van Saint Anthony Head, met Jules bij de plotter, Sivy met scherpe ogen in de kuip, Paul de sleep van ons naar de Hester in de gaten houdend en ik achter het roer. 
11 Dagen op de oceaan zitten er op. Geweldig! Genoten van onze minikosmos. Nu de laatste mijlen naar de steiger achter de megajachten bij Port Pendennis Marina, onder de toren van het Maritiem Museum. We leveren Hester af bij de vele uitgestoken armen aan boord van de Mjöllnir. In het donker wordt er geklapt. We zijn er!
Een borrel bij de Zeerob en dan naar een stilliggend bed. Het is 00.00 Azoren tijd, 01.00 Engelse tijd en 02.00 Nederlandse tijd. Oftewel, ik ben nu echt jarig: 18 augustus. 50 kaarsjes op de taart. Hieperdepiephoera !

Terwijl ik dit schrijf leven we alweer op vrijdag 19 augustus. We zijn nog niet helemaal bijgeslapen. De zon schijnt weer in Falmouth, na de buien van vanochtend. De wind zit in de zuidwesthoek en blaast stevig door: 6-8 Bft gaat 't worden. Vannacht en morgen nog n tandje meer.
Je zou maar op de oceaan zitten :-)

Morgen de foto's van de oceaantrip doorlopen. En de belevenissen in woorden vatten.






zaterdag 6 augustus 2016

Zonnige tijden op de Azoren.

Eigenlijk wil ik hier niet overschrijven. :-). Over die geweldig mooie eilanden in dit deel van de Atlantische Oceaan. Nog zo'n publiek geheim plekje op deze aardbol. Waar de tijd niet stilstaat, maar ook weer wel. Waar rust, schoonheid, vriendelijkheid en een vertrouwd wereldbeeld in tact gebleven zijn.
De afgelopen weken heb ik weinig wereldnieuws gelezen; niet dat dat er niet was, maar ik heb bewust geen NOS-app of nu.nl geopend. Je vangt wel het een en ander op via de tamtam of tijdens de hardloop-pauze, maar eigenlijk vind ik die cruisers-de-wereld-draait-gewoon-door-sfeer wel prettig. Er gebeuren zoveel nare dingen op de wereld; waarom kan het niet overal zijn als hier. 
Af en toe slechte WiFi, of uitsluitend de MB's benutten voor het binnenhalen van de weerssituatie, is goed voor een mens.

De Azoren: een super plek. Iedereen in ons dorp is het er over eens. De superlatieven blijven komen. Elk eiland heeft een schone ongerepte natuur. In onze huurauto rijden we als door een groot park met weelderig bloeiende hortensia's. Steile weggetjes, naar hoge toppen met vergezichten over eiland en oceaan. De kleurschakeringen blauw en groen met het blauw van de bloemen en oranje van de dakpannen zijn formidabel. We hebben geweldig weer: warm (25 plus), zon, met een enkele bewolkte dag/halve dag, weinig tot precies genoeg (zeil-)wind. Regen kennen we niet meer. Iedere dag zie je de witte wolken, als een donzen dekbed, ontstaan boven de eilanden. En ook weer verdwijnen in de avond.
We hangen de toerist uit, wandelen over de rand van een krater, ruiken de rotte eieren lucht bij de geisers, poedelen in warm water bronnen, en onder watervallen. De natuurbaden aan de randen van de eilanden die zich dagelijks vullen met vers oceaanwater trekken veel mensen. En 2 pilsjes en 2 cola op een terrasje kosten 4 euro, totaal. 
In Angra do Heroïsmo lopen we met z'n allen met BBQ's en tassen met eten en drinken naar de heuvel. Met zo'n uitzicht op de werelderfgoed-plaats en onze boten wil je nooit meer weg.
De loopgroep OPA16 kampt met valsplat of direct stijgende runs. Ik laat af en toe verschiet gaan door een in de kramp schietende kuit. En ik wil echt fit zijn voor de Pico-beklimming dinsdag 2 augustus. Dan maar 5, of was het nou 6, keer de horizontaal liggende kademuur heen en weer rennen, in kleine stapgrootte, heb ik nu geleerd.

Op zee speuren we naar walvissen. Ze zijn hier echt, maar wij zien ze niet. Wel dolfijnen en een paar enorme zeeschildpadden. 
En een kolonie pijlstormvogeltjes tegen de steile wand van de marina en ankerplek in Velas, die al jaren iedere nacht een apart geluid maken. Volgens enkelen van ons zeggen ze "ik vind je lief" in razendsnel tempo.

In Velas, aan de zuidzijde van Sao Jorge, leeft "de vriendelijkste havenmeester van de Azoren". En sinds enkele dagen heeft hij de vriendelijkste assistent havenmeester. Onze Philip.
Velas heeft een piepkleine marina, met ankerplek als wonderschone overflow.
Er zouden enkele van ons naar binnen kunnen, maar gaande de avond is de relatie tussen assistent en hoofd-havenmeester zodanig dat er veelvuldig "kom maar naar binnen" op kanaal 88 klinkt. 
Iedereen zit in zijn rol en iedereen speelt het toneelstukje mee. Het is weer genieten. 
Wij liggen 1 avond voor anker, onder een heldere sterrenhemel met uitzicht op het topje van de Pico op het eiland tegenover ons. 

De laatste week Azoren wordt gevuld met kadeschilderingen aanbrengen in Horta, op Faial. Terwijl je schildert komt er meestal wel 1 dorpeling bij zitten en al snel zit er een heel rijtje naast, slap te ouwehoeren. 
Met een groep van 26 hebben we de hoogste top van Portugal bedwongen. Steile klim over lavagesteente. De beenspieren zijn op de proef gesteld. De een hijgt iets meer dan de ander, maar de beloning is groot op de kraterrand. Daar nemen we een groepsfoto met uitzicht op de bovenkant van de wolken. Een klein groepje gaat nog verder. Dit jaar gaan Jules, Sivy en ik ook naar het kleine topje en bereiken de 2351 m. Formidabel! Het laatste stukje is met hulp van de handen omhoog klauteren. 
Topprestatie van iedereen!!

Het bereiken van Horta, geheel volgens de vooraf bedachte planning, voelt meesterlijk. Ons dorp bestaat nu uit echte oceaanzeilers, bezegeld met een grote bier bij Peter Café Sport. 

In de haven liggen niet veel cruisers meer. Wel zien we de 22 minitransat-solozeilers op hun boten van 6,5 m binnenkomen van Les Sables-d'Olonne - Horta. 
Na veel zweten, zwemmen, proviandering, schilderen, klussen, genieten, en de Potluck met de legendarische pindarotsen van Paul als afsluiter bij de koffie, gaan we morgen, zondag 7 augustus starten aan de oceaanreis naar Falmouth. Weertechnisch niet simpel door een groot hogedrukgebied op onze lijn naar Engeland. Soms weinig wind en tactisch de route gaan kiezen. 
Tot later!


Naar het zeebad in Ponta Delgada, Sao Miguel

Furnas, de geisers, Sao Miguel

Zwemmen onder de waterval Caldeira Velha in het subtropisch bos, Sao Miguel

Het verlaten hotel bij het Sete Cidades meer, Sao Miguel

Wandelen op de top met uitzicht op oceaan en Sete Cidades meer

Het groene en blauwe meer: Sete Cidades, Sao Miguel

De ruige westkant van Sao Miguel

Angra do Heroismo, Terceira

De Herkingen B-steiger oceaanzeilers

Uitzicht op Angra do Heroismo

Dolfijnen voor de boeg

De Ralentir vaart langs Sao Jorge op weg naar Velas.

De Mjollnir voor het hoge eiland Sao Jorge

Jules probeert beet te hebben, voor anker bij Velas

De havenmeester José en zijn/onze assistent Philip

Zonnig, warm zeilweer van Velas naar Horta: weer een cadeautje


We zijn er!! Peter Cafe Sport, Horta, Faial, Azoren

Robert en Paul frissen de kadeschildering van 2011 op. 2016 wordt toegevoegd.

Astrid werkt aan de strakke (!) letters.

Op dat hoogste topje van Portugal staan we straks


De OceanPeople-klimploeg op de kraterrand van de Pico

Ook Shaula krijgt een nieuwe schildering: 2001, 2011 en 2016.



vrijdag 5 augustus 2016

Sokken

Sokken, ja, sokken! Wat is dat nou voor onderwerp op een zeilblog?
Het houdt de gemoederen in ons reizend dorp bij tijd en wijle behoorlijk bezig.
Sokken, in alle kleuren, maten en beenlengte.
De dames gaan er subtiel mee om.
De heren..,tja, dat is een ander verhaal.
Sokken in zeillaarzen is logisch; sokken in zeilschoenen met lange broek, ook logisch.
Maar dan komt. Sokken in zeilschoenen onder een korte broek. 
Begrijpelijk attribuut tegen naar zweet stinkende voeten, maar die hoge sokken.
"Nee Philip, dat kan echt niet!" Hanneke heeft jaren geleden de moed al opgegeven: "verloren zaak".
Nou, dat zullen we eens aanpakken. Kledingvoorschriften worden besproken. Ook door de heren bij de steigerborrel(s).
De korte sokjes komen uit de kastjes.
En,... Philip is om. De warmte in Spanje heeft ook mee geholpen. 
Af en toe gaat ie nog in de "fout". Maar dan volgt snel een excuus.
En nu hij zeilschoen-crocs heeft, vindt hij het zelfs bijzonder aangenaam.
Waar een trip naar de Azoren al niet toe bijdraagt.

Onze modellen, met Philip in de blauwe broek

The making of