zaterdag 30 juli 2011

Vertrek uit Horta

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.

Vandaag om 12.00 uur UTC vertrekken we uit Horta voor de overtocht naar Falmouth, Engeland. Tien dagen oceaanvaren. De weerkaarten zien er goed uit. We zijn er klaar voor. Jules en Sivy hebben er ook veel zin in en hebben hun plekjes aan de hoge en lage kant in de boot al verdeeld.
Gisteravond hebben we stijlvol op de stoep vóór Café Sport het palaver gehouden voor de oversteek. Vanochtend nog een weerupdate en een foto voor de schildering van het Azores Adventure 2011.

Zonder enig probleem zouden we zo nog een week in Horta kunnen blijven. De sfeer is zo heerlijk ontspannen, het weer fantastisch, de dagen vliegen voorbij. Net als in 2001. Niet voor niks dat we ons vertrek toen 3x een week hebben uitgesteld. We konden maar geen afscheid nemen.

Op onze blog kunnen jullie onze vorderingen in het Google-kaartje zien. De tekst kunnen we niet bijwerken onderweg. De Montanara is voornemens om de paar dagen een tekstuele update op hun site te zetten (zie bij de Links). Dus, bijzonderheden geven we zeker door via de satelliettelefoon aan Jan en Sabine.

Groetjes van de Shaula crew.  

donderdag 28 juli 2011

Beklimming van de berg Pico

“Moet je horen, moet je horen,
OceanPeople staat op de hoogste berg van de Azoren.”
PERSBERICHT:
“Sivy Matthijssen, Nederlands meisje van 6 jaar, heeft gisteren 27 juli, samen met haar broer Jules, 10 jaar, de hoogste berg van de Portugal beklommen: berg Pico 2351m hoog.
Pico, gezien vanaf Horta, Faial
’s Ochtends om half acht hebben ze de veerboot genomen van Faial naar Pico, waar de berggids Nilton hen opwachtte. De taxi bracht de klimmers naar de startbasis op 1200m. Hier werd een veiligheidsfilm getoond (niet in 3D) en kon, na het tekenen van het formulier “op eigen risico”, de klim aanvaard worden. Naast Sivy en Jules liepen hun ouders Paul en Yvonne, Milly van de Aurora, Joris van de Beaujoli, Eliane en Huibert van de Beluga en Marjolein en Jaap van de Novatrix mee voor de morele ondersteuning.
Looptijd: 09.15 uur start op 1200 m – 14.00 uur aankomst op de kraterwand van Pico op 2300 m.
Jules : “ik vond het heel leuk, super. Iedereen zou de Pico moeten beklimmen. De heenweg valt wel wat tegen. Je denkt dat het wat lang duurt, maar dat is niet zo.”
Sivy: “je moet Pico echt beklimmen. Het is GEWELDIG. Je moet uitkijken voor blaren en uitkijken dat je niet steeds valt.”
Sivy en Jules, boven de wolken


De weg naar de top is geen gemakkelijke. Elke stap moet bewust genomen worden. Je stapt letterlijk van basaltsteen op basaltsteen met constante stijging. De route is grillig,
constant alert zijn op het vinden van een kale steen, zonder gravel of los gruis. De bergwand is gevormd door lavastromen en uitgespuwd materiaal uit het binnenste van de aarde. De begroeiing bestaat uit lage struiken, heide, paarse bloemetjes. Niet te vergelijken met welke berg in Oostenrijk, Zwitserland, Pyreneeën  dan ook.   
Aangekomen in de krater

Top

Nilton begeleidt Sivy en Jules perfect. Ook de rest van de groep volgt gestaag de voetstappen van Nilton. T-shirts blijven niet droog, zweet staat op ieders gezicht. De euphorie op de kraterwand is groot.





Vele liters water, sportdrankjes gaan erdoor heen. De “chocolat break” wordt met gejuich ontvangen, “have a kitkat”.
De terugtocht wordt begonnen om 15.15 uur. Nilton met Sivy aan de hand nemen het voortouw. Na 2 uur dalen treft de groep een echtpaar in nood. De vrouw heeft een paniekaanval en durft geen stap meer te verzetten, bergafwaarts. Sivy staat haar plaats aan de arm van Nilton af. Nilton praat op de vrouw in, pakt haar rechteronderarm stevig vast en ondersteunt haar zo, al pratend, mee. De eerste stappen in de goede richting zijn weer gezet, maar we zijn er nog niet. Sivy zoekt de arm van haar vader. Jules klimt en klautert verder bergafwaarts, soms wat gravel in zijn schoen meenemend.
Het gaat goed. Ieder motiveert elkaar, al pratend over van alles en nog wat. De sfeer zit er goed in en ondertussen klimt het echtpaar mee. Ze zitten er echt doorheen, maar zijn zo blij met de geduldige groep. Snoepjes gaan rond op de schaarse rustmomenten. Het laatste water wordt gedeeld. Joris zorgt voor het ultieme geluid: het ontsnappen van koolzuur bij het opendraaien van een flesje cola in de stilte op de berg boven de wolken. Ahhhh, geweldig. De perfect reclamefilm.
Een uur voor iedereen beneden is, komt een tweede gids omhoog en brengt 3 koude flesjes Coca Cola mee. Wat kan een slok cola goddelijk zijn.
Om half acht zijn Sivy en Jules weer bij de basis. Bier voor iedereen, Cola voor de kids. Een rondje van het opgeluchte, uitgeputte echtpaar.  
De groep wordt weer naar de veerboot gebracht, op tijd voor die van 21.00 uur. Met als geweldige afsluiting: het beste ijs van de Azoren, misschien wel van heel Portugal,  aan een houten kraampje bij de haven.
Geen makkelijke tocht. Een klim voor echte doorzetters, onder begeleiding van een berggids.
Complimenten voor gids Nilton Nunes, van Cume2351.”


zaterdag 23 juli 2011

We zijn in Horta!

Vrijdag 22 juli
Met volledig vrij zicht op de top van Pico aan bakboord en Faial aan stuurboord gaan we anker op bij Velas. We hebben vanochtend vroeg Steve en Julie een laatste keer omhelsd: tot een volgende ontmoeting op zee.
We hebben enorm veel zin om weer aan te komen in de haven van Horta.
We leggen aan naast de Egret, een grote motorboot uit de VS: cruisers sinds 2004. Op weg naar Nova Scotia, deels ingegeven door de stringentere immigratiewetgeving in Europa (na 1 jaar cruisen in Europese wateren moeten ze deze weer verlaten....hoe past dat in je reisschema....). Terwijl Paul inklaart, raak ik aan de praat met de schipper. Via het woord vinylester, komen we op jachtbouw en op zijn beroepsleven (wat inmiddels achter de rug is): eigenaar van een werf in de VS. Om een lang verhaal kort te maken: hij maakt een foto van onze boot en plaatst direct een promo-artikeltje op internet over ons en de Sentijn 37IQ.
Rondkijkend in de haven besef je weer: we zijn in de wereld van oceaanzeilers.

Om vijf uur 's middags is hét moment daar: met z'n allen op de foto voor Café Sport. 

Hier doen we het voor!!

José en Paul
We hebben vooraf José Avezado, de eigenaar van het Café Sport imperium gesproken en hij komt ons verwelkomen. Fotomomentjes volgen en we gaan proosten:
"het eerste rondje wordt aangeboden door OceanPeople
het tweede rondje is een rondje van de zaak, Café Sport,
het derde rondje kunnen wij met plezier aanbieden namens Zilt Magazine."

Met groot applaus wordt dit ontvangen!!
Een heerlijke zomeravond volgt: binnen en buiten op de stoep bij Café Sport.

donderdag 21 juli 2011

De vooravond van Horta

Donderdag 21 juli Velas – São Jorge
We deinen achter ons anker in de baai bij Velas. Uitzicht op de groene steile rotswand. Over een uur komen de eerste kwekvogeltjes de rotsspleten weer bewonen. Om tien uur ’s avonds volgen zo’n 3000 soortgenoten. Officieel heten ze “shearwater” in het Engels; de Portugese naam heb ik niet onthouden.
Als we ronddraaien zie ik Pico en in de verte Faial. Vanavond is de top van Pico achter de wolken verstopt. Gisteravond was het een schitterend blauwe lucht, zonder wolk!
Uiteraard gaan mijn gedachten naar die aanloop van land na 21 dagen oceaan met een 8 weken oude baby, tien jaar geleden.  En die keer met een jachttransport met datzelfde knulletje die zijn derde verjaardag in Horta vierde, 1 dag na aankomst. Dat terugmijmeren is absoluut versterkt door een geweldige herontmoeting  met onze goede vrienden Steve en Julie van de Dos Tintos, voor het eerst ontmoet op ons rondje Atlantic bij Graciosa, Canarische eilanden, oktober 1999.
Gisteravond klinkt op ons flottieljekanaal 88 een bekende stem die “Shaula, Shaula, this is Dos Tintos” roept. Zij liggen in de kleine marina van Velas, naast de Fortuna, van wie ze vast de tip van het marifoonkanaal gekregen hebben. Op marinetraffic.com hadden ze onze AIS al in de gaten gehouden. Of we overkomen voor een biertje of koffie morgenochtend, wanneer het ons schikt. Steve en Julie kennende springen we in de dinghy en kiezen voor de bier-optie nog diezelfde avond.
Absoluut heerlijk, zo’n weerzien. Alle tussenliggende jaren vallen weg. In 2006 heb ik hen voor het laatst gezien, in Herkingen, in onze thuishaven en bij ons thuis, als zij een zomercruise naar de Baltic maken. Jules en Sivy zitten stil te luisteren naar ons gekwek en gelach. We overstemmen bijna de vogeltjes aan de rotswand.
Een zomeravond blijdschap.
We spreken af voor de koffie vandaag. “Kunnen wij jullie een rondleiding geven over de Sentijn 37IQ, het perfecte zeezeiljacht”, zeg ik vol trots.
De sfeer op de Azoren bevalt ons prima. Ontspannen. Ander, rustiger, tempo en dagritme. Bijzonder vriendelijke mensen. Ruige natuur. Eerlijk. Zelfs het rondrijden in de klasse C-rental car Fiat Punto over smalle weggetjes over de eilanden en in de dorpjes en talloze eenrichtingsverkeerstraatjes van Angra do Heroísmo op Terceira gaat er rustig aan toe.
Het weer is fantastisch. Zomers warm, 25 graden overdag, zo’n 18 graden ’s nachts. Zonnig, soms bewolkt. Terwijl ik zit te tikken valt het eerste regenbuitje sinds …. ik zou ‘t niet meer weten. Verwend zijn we.
Je ziet iedereen in de groep over de steigers rondslenteren, in dorpjes op terrasjes zitten, in huurauto’s naar de vulkanen en hypermercado’s rijden. Op Terceira lijken we allemaal hetzelfde tempo te volgen: 1 dag op en rond de boot, 1 dag strand, 1 dag over het eiland rondcrossen. Klusjes worden tussendoor gedaan. We controleren de tuigage, als we rustig liggen in de marina van Angra. In Ponta Delgada lagen we namelijk ernstig aan de lijnen te rukken.
We zeilen halve wind met een windje 4 beaufort van Ponta Delgada naar Angra (90 mijl, een mooie rustige nachttocht), 4 dagen later aan de wind, met een 3 Beaufort, de 30 mijl naar São Jorge, waar we nog 20 mijl ten zuiden van het eiland naar Velas varen, ons best doend de windschiftingen en vlaagjes te pakken, tot we de zoveelste keer stil liggen. We motoren de rest. We verbazen ons over de kleine nederzettingen aan de bodem van de steile wanden. Gluren door de verrekijker naar wegen en een vorm van bestaansrecht. Op de weg hierheen hebben we talloze dolfijnengroepen gezien. Dat iedereen ontspannen is, zie je als er 4 boten volledig koers verleggen om een school dolfijnen te bewonderen. We hebben geen haast in de volgende haven te komen. Allemaal hopen we op het spotten van die ene walvis.
Ondertussen vaart Aurora terug naar Ponta Delgada waar ze een nieuwe giek hopen te bemachtigen. De oude ligt daar nog. Een nieuwe laten komen met het vliegtuig vanaf het vaste land bleek ineens onmogelijk:  een pakket van 4.80 m. lang blijkt niet in het vliegtuig te passen. We hebben vanavond alweer een sms-je ontvangen dat de giek  gemonteerd is. We ontmoeten elkaar later deze week weer in Horta.
In Ponta Delgada hebben we afscheid genomen van de Contentezza. Zij zullen in eigen tempo de tocht over de oceaan naar huis gaan maken.
Het is de vooravond van de laatste etappe binnen de Azoren-archipel. Morgen gaan we naar Horta. Morgenmiddag zullen we bij Café Sport een biertje nemen, nadat we geverifieerd hebben of ons logo van Shaula – 2001 nog intact is langs de kade van de haven tussen de vele, vele schilderingen.

woensdag 20 juli 2011

De wondere wereld op Terceira

Angra do Heroísmo
Het, bij ons allen populaire,
 zandstrand van Angra




Het landschap boven de
3000 jaar geleden uitgebarsten vulkaan
 bij Algar do Carvão

Het grootste verrassing
van het bezoek aan de vulkaan:
de entree in de vulkaanmond.
Ieders mond gaat letterlijk open!!

De afdaling de vulkaan in.

In de diepte onder de grond



Over gestolde lavastromen
onder de grond klauteren
in de tweede vulkaan:
Christmas cave

De ruige westkust van Terceira

dinsdag 19 juli 2011

Als het aan Sivy had gelegen, zat dit ezeltje nu aan boord.
Na ruim 6 dagen op zee genieten we van de natuur en de kraters op Sao Miguel.
Sete Cidades - omringd door Hortensias

maandag 18 juli 2011

De Oceaan


6 Juli verlaten we Lissabon met een stralende zon. We vliegen de Taag af, met drie knopen stroom mee. Ik prent het stadsgezicht in me. De komende 6 tot 7 dagen zullen we alleen water zien, en een enkele OceanPeople boot.
Als we open zee bereiken gaat er al snel een eerste rif in het grootzeil. Er staat een stevige Noordenwind. Wij gaan pal west. Een half uur later gaat het tweede rif erin, en we reduceren het fokoppervlak. Sivy ligt binnen, Jules zit te genieten met zijn hoofd in de wind. De golven variëren van 2-2,5 meter. De witte kopjes staan er boven op. Ik film de Novatrix die sierlijk naast ons in de golven duikt.  Ik kijk nog een keer en zie de genua voorop het dek liggen, beneden. Hè….val gebroken of zo iets?! En we zijn moeten nog een paar dagen.
Jaap vertelt over de marifoon dat de swivel, boven in dus, kapot gegaan is: “we varen door op de kotterfok en gaan later deze week wel een keer de mast in, als de golven minder zijn.”
Om vier uur in de middag begint de zeeziekte toe te slaan. Sivy vult het emmertje binnen als eerste. Een minuut later gaat Jules buiten voor de bijl. Mijn maag begint ook te protesteren, ondanks de oorpleister. Vechten om de emmertjes. De nacht wordt er één in de categorie “redelijk heftig”: mooie sterren, slechts een klein maantje, golven die even hoog zijn als overdag, een wind die niet minder wordt (Noord 20 knopen). We varen 60 graden aan de wind.
Ik blijf overgeven. We wisselen om de 2 uur. In de nacht begint ook Paul zeeziek te worden. Da’s een uitzondering.
Dag 2 is een zonnige dag. Paul, Jules en ik zitten in de kuip. Sivy ligt binnen op de bank te slapen. We houden het rustig, eten gedurende de dag een halve watermeloen en genieten, met een kronkel in de maag, van het uitzicht. We hebben elke drie uur marifooncontact met de groep en langzaam verspreiden we ons richting Ponta Delgada. We maken goede voortgang. Maar wel aan de wind.
Dag 3 knappen we allemaal op. Jules installeert zich aan de lage kant van de kuip. Ligt lekker languit met zicht op de horizon achter
ons. Ik zit tegenover hem. En zo zitten we 2 dagen. Over dezelfde boeg.
We kletsen, ik denk, Jules krijgt het voor elkaar niet te denken (“mijn ideaalbeeld”), we kijken rond, we luisteren naar de marifoongesprekken, bekijken de vorderingen van ieder schip aan de hand van de SPOT-posities, eten en drinken wat. En de minuten tikken gewoon door.
Dag 3 heeft Sivy een dip: ze wil graag even stoppen in een haventje. “Ik wil ook best even ankeren.” Maar dat is erg moeilijk in 3000 meter water. We pakken het onderwerp “dwergkonijn” bij de staart, het uitgestelde verjaardagscadeau van Sivy. Na deze Azorenreis krijgt ze een konijn. We nemen het soort konijn door, het moet een meisje zijn, ze zal Isabel heten, het hok moet voorzien worden van een ren. Zelfs de kleur van het hok is onderwerp van gesprek. Schoonmaakrooster, eten, en eventueel binnen vrij rondlopen en hoe dat dan gaat met onze poes Fientje…. Alles wordt doorgenomen. Zo kom je de middag wel door. Sivy’s dip verdwijnt en dag 5 staat ze joelend aan de buiskap hangend te genieten van het “rijden” op de golven.  


Zondag, dag 5, gaan we overstag. De wind staat pal tegen uit het westen. We maken een slag  noord(west)waarts om op maandag met de voorspelde noord-noordoostenwind weer over de andere
boeg naar Sao Miguel te kunnen zeilen.

We worden al 24 uur geflankeerd door Triple Seven aan onze
stuurboord zijde, en de Bull aan onze bakboordzijde. Beide op zo’n 5 mijl afstand voor en achter. “Ze zijn de bewakers van de schat die Shaula meevoert”. Zo oogt dagen het AIS-beeld van de drie schepen.
Na een nacht met fikse klappen op de golven wordt de wind maandag gunstiger, de golven rustiger en zeilen we maandagnacht mooi de lichtjes van het eiland Sao Miguel tegemoet.
Dinsdag rond het middaguur leggen we aan in Ponta Delgada, samen met de Bull, Triple Seven en Beaujoli. 881 mijl op de log erbij. De eerste ploeg Barrus, Juanita, Katharos en Fortuna ligt er al sinds maandag. Een feestelijke, uitgelaten stemming overheerst de steiger. We omhelzen elkaar alsof we elkaar jaren niet gezien hebben. Feliciteren elkaar met het behaalde resultaat. De een heeft zich onderweg al netjes geschoren, de ander heeft een stoppelbaard van dagen. Allemaal zitten we wat strakker in het vel. De ingeslagen voorraden zijn niet echt aangesproken. Jules en Sivy mogen hun verhaal doen: “het was wel lang, maar ook erg leuk.”










Onderweg hebben we dolfijnen gezien, 1 vliegende vis en 1 klein inktvisje op dek gehad. We zijn bruiner geworden, hebben op het achterdek gedoucht, en hebben aan het 1100-meter lange containerschip van MSC gevraagd of ze ons op een ietsiepietsie grotere afstand konden passeren.
Er zijn stuurautomaten overbelast geraakt, er is een voorstag gebroken, er is een shackle van de genua afgebroken, een rolgenua onklaar geraakt, een giek geknakt, een motor wilde niet meer starten, er zijn blauwe plekken opgelopen, er zijn tonijnen gevangen.
Donderdag 14 juli zijn alle schaapjes binnen: champagne!!



vrijdag 15 juli 2011

We zijn op de Azoren!

Dinsdag 12 juli zijn wij in de ochtend aangekomen op Sao Miguel, ons eerste eiland van de Azoren!!

Gisterenmiddag kwam de laatste boot binnen: een grootse feestavond op de steiger werd ingeluid door het ontkurken van vele champagneflessen.

Dinsdag arriveerden we samen met de Bull, Triple Seven en Beaujoli. Op de steiger stond de kopploeg klaar om ons te verwelkomen. De stemming was er één van ware ontlading en euphorie. Omhelzingen, felicitaties over en weer, en een gekakel van jewelste. Geweldig!!

Vanmiddag varen we verder naar alweer het tweede eiland Terceira. Het verslag van de oceaanreis krijgen jullie snel te lezen.

dinsdag 5 juli 2011

Lissabon - gereed voor de oversteek naar de Azoren


Na 2 verwaaidagen in Viana do Castelo zijn we weer toe aan een lekkere lange zeiltocht.
Om 6 uur in de ochtend verlaten we de haven. De havenmeester gaat erg ver in zijn service: hij is zijn bed extra vroeg uitgekomen om ons uit te zwaaien en te kijken of alles goed gaat met het loslaten van de achterlijnen met boeitjes.
De eerste uren motoren we, tot de wind weer aan gaat trekken rond elf uur. Gelukkig, de motor kan uit. Kunnen de vele visboeitjes niet meer in de schroef blijven hangen.
Een geweldige zeildag volgt, tot diep in de nacht. Wind in de rug, zon aan de hemel, dolfijnen in het water. Het water neemt steeds meer de diepblauwe oceaan kleur aan. We leggen de 195 mijl naar Cascais in 1 keer af. Op dag 1 kijken Jules en Sivy vooral DVD, luisteren naar muziek en een luisterboek van Thea Beckman en slapen bij. ’s Avonds bij de heldere sterrenhemel loopt Jules een uurtje wacht mee.
Dag 2 zitten we met z’n viertjes buiten. Het is bewolkter, de wind is weg, maar de dolfijnen zijn  nog vaker bij de boot te vinden. Sivy fluit ze naar ons toe. Soms lijkt het net of een van de grotere dolfijnen inhoudt ter hoogte van ons, ons aankijkt, luistert en weer door zwemt.
We hebben de muziek keihard aanstaan, kijken naar de vrolijke kapriolen en worden door een marifoonoproep van de Aurora tot de werkelijkheid teruggeroepen: oeps, het is 5 over 12, en we zijn dus compleet de oproep van 12 uur vergeten te doen.
De onderlinge afstanden zijn weer toegenomen tot een verschil van 35 mij tussen de eerste en laatste. De een heeft nog langzaam met 3 knopen doorgezeild in de nacht, een ander zet de motor bij. We zijn bijna bij Cascais als een onweersbui voor enig avontuur zorgt. Lokaal zit er dikke wind in.


Vrijdag 1 juli Cascais
We worden vorstelijk onthaald op het havenkantoor van Cascais: een ieder keert terug naar de boot met een fles wijn. Het is een marina met luxe uitstraling, veel behulpzaam personeel, op de steiger staat een mannetje met “Crew”-polo gereed  om ons op te vangen.

Rudy en Martine zijn erg blij: de Fortuna ligt alweer, net, in het water. Ze waren, samen met Novatrix en Juanita, een dag eerder uit Viana vertrokken i.v.m. reparatiewerk. Jaap van de Novatrix heeft subliem RVS-laswerk verricht aan de behuizing van de boegschroef, het euvel wat in La Coruna dus niet correct was gerepareerd. Op de ankerplek bij het strand Playa de Barra was gebleken bij onderwaterinspectie dat er weer schade was en hebben we in overleg besloten dit zelf ter hand te nemen i.p.v. weer uit te besteden aan een werf onderweg. Bedoeling was de reparatie met polyester uit te voeren, maar bij het op de kant zetten in Cascais bleek de schade veel groter te zijn. Jaap kwam met een mooie RVS-oplossing. Binnen een dag was een RVS-plaat geregeld en met hard werken door Jaap en Rudy gefixed. Complimenten aan Jaap!!
En dat op Martines verjaardag: reden voor een feestje.
Als we op de steiger bij Fortuna staan, spreekt een meisje me aan : of Jules en
Sivy Engels spreken en of ze zin hebben om te spelen? Antwoord is “half ja en volledig ja”. Weg zijn de drie. Het meisje blijkt Kyra te heten, uit Venezuela te komen en ook aan de steiger te liggen op de zeilboot van haar ouders en klein babybroertje. Ze zijn vier maanden onderweg, en op weg naar de Middellandse Zee.


Taal is geen barrière en wij zijn de kinderen die avond en de volgende dag kwijt. Het plaatsje mee in lopen is niet meer interessant, want ze willen spelen. “Nu kan het nog, morgen gaan we weer weg.” En geef ze eens ongelijk. Ze sjouwen allerlei attributen van de borrel en onze beider boten naar een hoekje van een zijsteigertje wat als huis fungeert. Een havenkarretje is de auto. Kyra staat alweer vroeg in de ochtend bij ons aan de boot en de 3 gaan gezellig vissen en verder in het “huis”.
Wij pikken ’s middags een uurtje voor onszelf om Cascais door te slenteren. We laten 1 Iphone bij Jules om ons te bereiken. Helemaal rustig lopen we niet en gaan na een heerlijk uur snel weer terug naar de haven.
’s Avonds laat gaan we met z’n vieren terug. Sivy ziet een Nederlandse boot voor anker, dezelfde als bij Bayona zegt ze: klopt, de Betty Boop, ons welbekend van vorige jaren, op weg voor een rondje wereld. We hebben ze even gesproken in Bayona om van hun mooie plannen te horen.
Jules vond een dag Engels spreken toch wel vermoeiend, maar kennelijk ging het goed genoeg om elkaar te begrijpen. Sivy weet nu wat yes, no, bye bye, en fishing betekent.
Als het al donker is strijken we neer op het terrasje bij Piet Hein en Jan van de Contentezza en Giselle. Piet Hein laat zich verleiden om 2 van de knipperlicht-brillen voor de kinderen te kopen, nadat die verkoper al 2 keer door moeders is weggewuifd. Ik krijg nog een rode roos. Lief hè.
Zondag 3 juli Cascais - Lissabon
Meestal waarschuwen we de kinderen om nergens zo maar op te springen, blijkt dat Jan van de Montanara gisteravond zich niet kon beheersen om naast het grote beeld van de man met verrekijker te willen staan. Bleek de ondergrond niet zo vlak te zijn: enkel verzwikt. Pijnlijk. Langs het ziekenhuis op de zaterdagavond: vijf dagen rust houden en been omhoog. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na 2 uurtjes varen naar Lissabon kijkt Paul van de Juanita, onze huisarts in ruste, er ook nog naar. Komt goed. “Afhakken hoeft niet”, roept een ander jolig. “Gewoon je poot stijf houden.” Enfin, je kent dat wel als de hele goegemeente er om heen staat. Maar Jan en Sabine hadden zelf het verhaal met foto’s al op facebook gezet.
In Lissabon genieten we van een avond slenteren door Alfama, de wijk rondom Castelo Sao Jorge, met afsluiting in de Winebar de Castelo. Paul neemt een Tawny Port Krohn van 10 jaar oud, ik een stevige rode wijn Pedra Basta, Acentexo, uit 2008, en de kinderen krijgen mineraalwater uit een mooie fles. De ober toont Sivy de fles, schenkt haar een beetje water in en laat haar officieel proeven. Sivy steekt haar duim omhoog en laat zichzelf en Jules bijschenken. De ober speelt het helemaal mee.
We hebben een proeverijtje van brood met 3 soorten olijfolie, zeezout, 2 soorten jam en olijven. Heerlijk.




Maandag wordt een bloedhete dag, waar we het gebied aan de Taag rondom Torre de Belém verkennen. We lopen de 5 km heen én terug naar de haven. Er staan vele prachtige monumentale panden leeg, te verkrotten achter gesloten luiken. Triest om te zien hoe dit erfgoed definitief ter ziele gaat.
Daartegenover is er ook zo veel moois te zien en mee te maken. In de beroemde zaak Pasteìs de Belém  brengen we ons vochtgehalte op peil en eten de lekkere zoete pasteìs (minitaart-koekachtige lekkernij) en kopen een fles Port uit 2001, Jules’geboortejaar. Over tien jaar, in 2021, gaan Paul en Jules de fles openmaken, op onze derde Azores Adventure Cruise.
’s Avonds nemen we afscheid van de Corneel: Cor gaat onze groep verlaten om zijn reis naar de Middellandse Zee voort te zetten. Hij trakteert ons op een fantastische borrel bij 1 van de restaurantjes aan de Taag. We zullen hem missen en hij ons: woensdag bij vertrek zullen hem nog een keer op de marifoon oproepen om de vaste tijd 12.00 uur, zodat hij en zijn opstapper Gerrit kunnen afkicken na al die weken vanaf Vlissingen.
Dinsdag 5 juli halen we de laatste boodschappen, werken de  e-mail bij, en ruimen de boot op. Het is een superhete dag, 33 graden. Jules en Sivy spelen met de waterpistolen op de steiger. In de avonduren gaan we met de wavestep naar de skatebaan hier voor de haven.
We zijn klaar om de oceaan op te gaan.
Volg onze voortgang via de SPOT-locaties op ons Google-kaartje.
Azoren: we komen er aan!