Statige villa’s staan op de hoge rotskust, waarbij enkele boomtoppen boven de daken uitkomen en het geheel een mediterraan tintje geven. Althans, wat je je voorstelt bij t woord “mediterraan”. De steile rotsen tonen waar het getij iedere dag opnieuw haar markering achterlaat en daarboven groeien struiken. Talloze moderne polyester visbootjes liggen aan de steigers in de grote jachthaven van St Cast Le Guildo.
We liggen aan de buitenste steiger met open zicht op het lange zandstrand. De kinderen zijn met een dinghy en 2 sups vanaf de boten naar het strand getogen, 10 minuten varen. Paul en ik hebben ook op het strand gelegen. Ik heb zelfs een nieuwe bikini gescoord hier in het dorp/stadje. Mét mondkapje het pashokje in. Daar snel af en ademhalen.
De mondkapjes zijn hier wijdverspreid; niet verplicht op straat, maar wel veel gebruikt. Op zich houden mensen wel 1 m afstand, als t mogelijk is, maar in de restaurants en op terrassen zie je geen verschil met tafelzetting in coronatijd of pre-coronatijd.
We mijden drukke straten en winkels zo veel mogelijk, maar ik weiger helemaal toe te geven aan corona en als het ware het leven op slot te zetten. Met de workarounds en alle maatregelen op havenkantoren, desinfectiepompjes overal en altijd een mondkapje bij, is het prima te doen. En kun je ook nog genieten van de pracht in Frankrijk.
Gisteren een kort tochtje vanaf Saint-Malo gezeild, maar het was een cadeautje met een licht noordenwindje. Er waren werkzaamheden aan de sluis, waardoor we pas om 15.57 uur de eerste uitgaande schutting konden nemen. En die liep nog een uur vertraging op. Maar ach, met z’n 40-en of zo iets de sluis in en met een namiddagzon op pad, tussen de rotsen door de zee op.
De havens Granville en Saint-Malo zijn fantastisch. Zeker de equipe van Granville heeft alles bewerkstelligd om het ons gemakkelijk te maken. Die haven kun je beperkt in vanwege een hoge drempel rondom en in de haven. Omdat Jersey stringente Coronamaatregelen heeft (met verplichte testafname), hebben we de 75 mijl van Cherbourg naar Granville in 1 etappe afgelegd. Optimaal getimed met stroming naar Alderney Race dicht langs de kust, kentering in de Race en vervolgens zo lang mogelijk mee zuidwaarts. We houden het tempo erin; helaas motor bij als de west/noordwestenwind te weinig is om ons voort te blazen. Er staat een volle ploeg van 5 assistenten op de steiger als we om 22 uur, net voor donker, tussen de palen over de klapdeur de haven in varen. Voor elke boot hangt er een persoonlijk bordje vastgeniet aan de kop van de box. Welkomsttasje met folders over de stad en een fles cider wordt aan elke boot overhandigd. Ook de dag erna geeft Guillaine ons een uitgebreide rondleiding naar bureau van de havenmeester, jachtclub, kantoor van de visserij/commerciële haven (voor onze tweede Croisière Bretonne, in september, met motorboten) en restaurant, waar we redelijk coronaproof kunnen dineren met een groep. De jachtclub heet iedere avond vele mensen welkom. Buiten op het terras gaat dat goed, maar later op de avond, na een regenbui, is t binnen “op het randje”.
Laat alstublieft die vaccins snel komen, zodat de mensheid weer in elkaars nabijheid kan functioneren. Daar is goede hoop op, verneem ik via expertise in de groep.
Op het water is het als vanouds “klooien” met code zero’s, onderlinge wedstrijdjes, foto’s maken en genieten van de vrijheid en “het zijn”.
In Saint-Malo heeft een aantal van onze groep catamarans gehuurd op het strand en samen met instructeur in een snelle rib gescheurd langs het Fort National.
Paul en ik rennen, op niet-gezette tijden, een rondje over boulevards. Die van Saint-Malo was heerlijk en ik heb genoten van 2 groepjes hele kleine Franse kleuters die in surfpakjes en zwemvestjes, met z’n achten, 2 ieniemienie surfzeiltjes naar het strand droegen voor hun ochtendles. Geweldig!! Gewoon de zee op, hè.
