Als stenen konden praten

Maandag 22 juli, Tobermory – Staffa – Bull Hole

Het is weer één van de betere maandagochtenden: zon, rust, een bijzondere bestemming voor de boeg.

Zacht glijdend door het water zeilen we noordelijk om het Isle of Mull. De wind zit weer in de oosthoek. We hopen op een spiegelgladde zee vandaag. Dat maakt een uitstapje in de dinghy naar Fingals’ Cave op Staffa Island mogelijk. De kaarsrechte torenhoge bassaltkolommen van miljoenen jaren oud maken deze grot en eiland zo uniek.

Excursiebootjes zetten mensen af aan een kleine pier, aan de oostzijde van het eiland, waar wij ons niet aan wagen met mooi gelakte rompen. Net voor we bij de grot aankomen, rimpelt het water, maar niet te erg om de dinghy, met deelbemanning, overboord te zetten. Ik laat Shaula op de plaats drijven. Het is te diep om te ankeren en met gerust hart allemaal van boord te gaan.

We hebben geluk: er staat slechts een geringe deining de grot in en uit, meest veroorzaakt doordat het water aan het eind van de smalle grot geen uitweg heeft anders dan dezelfde weg terug. Gizmo kan nog net 180 graden draaien halverwege de grot. Op een rand hoog in de grot wagen zich enkele mensen. Wat een eng gezicht is, zijn de mensen die buiten op de grotingang hoog boven ons staan te kijken en mee overhangen als Gizmo in de grot verdwijnt. Er is geen hek wat ze van een val behoedt.

We varen in rustig tempo door naar de ankerplek Bull Hole tegenover het eiland Iona. Op de kaart en Google maps uitgemeten zou de smalle langgerekte strook water net genoeg ruimte moeten bieden aan ons allen. Halverwege de ankerplaats staat er echter ruim 2 knopen stroom. Her en der liggen vrije moorings, die van lokale vissers zijn. Voor de zekerheid brengt Paul, met Sivy voor de extra charme, een bezoek aan de schipper van de veerboot tussen Iona en het “vaste land” van Mull. Deze toch best fors uitgevallen boot heeft ook zijn slaapplaats in onze ankerplaats. “Aye, no problem at all, if the boats give me room when I come in, after 7, my last trip”, zegt Andy aardig. Toch wordt er door onze “lieve” Andy, of zijn crew, nog een woordje geschreeuwd tegen de eerste boten in de ankerplaats als het moment daar is. Ik laat Shaula op de stroom opzij gaan, terwijl Polar Bear naast ons hetzelfde doet, zodat wij de weg vrijmaken voor z’n laatste stukje. De moorings mogen we deels nemen, volgens Andy, omdat dit de winter-/slecht weer-moorings zijn van de vissers. Dichterbij het plaatsje liggen de zomermoorings.

Uiteindelijk liggen we in een majestueuze omgeving, met de Iona Abbey om de hoek. De Abbey vanwaaruit monniken het christendom over Schotland hebben verspreid. Van Leo en Astrid, van de Livingstone, hoor ik enkele dagen later dat er nog steeds een internationale Iona Community bestaat, met ook leden in Nederland. Ik vind het overweldigend te bedenken dat 15 eeuwen terug al gebouwd is op dit eiland aan een abdij, die volledig past in deze natuur. Hoe, wie, waarom, … Ik probeer de geschiedenisfilm voor te stellen. Daar zou ik nou wel een real life soap van willen zien.