Weer op het Continentaal Plat teruggekeerd

We vertrekken in La Coruña, zonnetje, (weer) iets hardere wind op de neus dan voorspeld, waypoint Ouessant voor. 333 Mijl te gaan tot het eerste waypoint. Het is erg stil en leeg aan boord. Jules en Sivy vliegen al ergens boven Noord-Frankrijk. Geen stemmetjes vanuit de kajuit naar buiten.

We hebben nog net mobiel bereik als we een telefoontje krijgen vanaf Schiphol dat “we zijn geland en hebben onderweg Jef op chips en worst getrakteerd”. We zetten zeil en nemen de afwijking van de te varen koers voor lief. Shaula loopt nu lekkerder door de golven, en we varen weer hoog en hard. De noordoostenwind zou toch in de loop van de dag gaan afnemen en overgaan naar noord en variabel, voor ze morgen in de westhoek gaat zitten. Het is de eerste middag nog druk met vissers en grote vaart op onze weg. Later zien we alleen hun AIS ten westen van ons en maken wij voortgang naar Ouessant in het grote blauwe “niets”.

De wind valt weg, trekt weer wat aan, valt weg, en trekt weer wat aan. We zijn allemaal bezig met motor aan, motor uit, genua in, genua uit. De nacht is rustig, de zee is rustig. Alleen mistbanken verstoren de rust.

Dag 2 op de oceaan is een zonnige zomerdag met straalblauwe lucht. Warm, weinig wind. Motorend gaan we door. De dieselvoorraad heeft deze tocht de aandacht. Volop genieten van de warme zon.

’s Nachts komt motregen opzetten met bijbehorend slecht zicht. Zeilpakken moeten weer te voorschijn komen. Ik ga zelfs weer sokken uit de kast plukken. Sokken! Het is bijna een vies woord. Een grauwe dag, met wederom weinig wind, volgt. Op de marifoon klagen we over “een saaie dag”. Muziek luisteren, kletsen, beetje lezen, lange broek weer te voorschijn en de uren gaan gewoon voorbij, de mijlen-te-gaan naar het waypoint tikken weg. De marifoonrelay-trein doet het goed.

Als we het Continentaal Plat opvaren voelt het alsof we afscheid nemen van de oceaan. Om ons heen verandert het beeld niet, in ons zelf wel. De grote schepen passeren ons ook weer van oost naar west, komende van Frankrijk (v.v.). Opletten.

In de derde nacht schijnt de volle maan prachtig. We kunnen uren genieten van het licht van de vuurtoren van Ile d’Ouessant: drie knopen stroom tegen. De motor staat overuren te draaien en we lopen langzaam in op Aurora. Zij hadden een groot net in de schroef gehad en konden nog niet de motor als vanouds gebruiken. Voor zondag was een mooi windje beloofd: WNW 4-5 beaufort in het weergebied Plymouth. Zondag is een super zeildag. Rond elf uur pakken we de wind op: strakblauwe lucht, halve wind, vol zeil, lekkere golfjes. Shaula loopt met gemak 7-8 knopen door het water.

We passeren de vele, vele containerschepen en tankers. Vinden een gaatje om noordoost te steken en zeilen vrolijk door. Al doorrekenend verwachten we in de ochtend bij de Needles aan te komen om het tij mee de Solent op te pakken. De snelheid kunnen we prima vasthouden.

We hadden het op de steiger bij vertrek al aangekondigd: zondag 14 augustus start de Fastnet Race, vanuit Cowes. Zeker 350-400 boten doen mee. Die komen wij tegen, en gezien de windvoorspelling zullen zij allemaal voorrang hebben: wij liggen over stuurboord, zij hoogstwaarschijnlijk over bakboord. En jawel, ’s nachts om 11 uur: “Shaula, Shaula, hier de Novatrix. De eerste is in beeld en gezien de grote vlek op de AIS komen ze er alle 400 nu aan.” Ik word uit bed  getrommeld. Werp 1 blik op de plotter en zucht. Wow, dat wordt een uitdaging. Het merendeel van de vloot vaart ten noorden van ons de baai tussen Portland Bill en Brixham in. Maar het eerste rode toplicht dat we proberen te ontwijken houdt slecht koers: dan weer groen dan weer rood. We vallen af, meer en meer. Dan weer flink opsturen en we passeren de boot op veilige afstand. Sommige hebben hun hele kerstboom aan verlichting aan staan, alsof ze motorzeilen, een ander alleen zijn ankerlicht (erg handig, maar niet heus). Ik spot de rode en groene lampjes, Paul zit achter het roer en zo loodsen we onszelf er keurig doorheen. Na ruim 1 uur is de rust weer gekeerd. Ons wachtsysteem ligt

overhoop. De laatste 40 mijl naar de Solent gaan in.

De zonsopkomst bij de Needles is fenomenaal. Fel oranje bij een onbewolkte hemel. We bellen nog voor schooltijd naar Jules en Sivy, die aan hun eerste schooldag beginnen. Startklaar en vol goede zin.

Wij beleven de beste maandagochtend: prachtige zonsopkomst, schitterend licht op de Needles, rustige zee, stroom mee de Solent op, motortje aan, en rustig genieten met een kopje koffie na vier etmalen zeilen vanaf Spanje. Zo behoren maandagen te zijn.

De Bull, Fortuna, Novatrix en Barrus liggen al een uurtje aan de steiger bij de Folly Inn op de River Medina als wij arriveren: met z’n allen zitten we aan de koffie, met likeurtje, in de kuip van de Bull. Opperbeste stemming (ondanks het motorprobleem van de Fortuna, wat gelukkig die avond wordt geanalyseerd en opgelost). Blij en trots dat we Biskaje over zijn. Iedereen is onderweg en zal binnen 24 uur arriveren. De dag gaat pratend, met een glaasje, voorbij. De zon schijnt. De omgeving is zo oudvertrouwd dat we vergeten dat we uit Spanje gekomen zijn.

Ondertussen hebben we in La Coruña en op deze Biskaje-oversteek contact gehouden via satellietpager met Albacora, die haar 14-daagse zeiltocht van Horta naar Falmouth in rechte lijn heeft volbracht. Hun positie en voortgang op het moment waarop wij afgebogen zijn naar La Coruña gaf aanleiding tot het advies: koers op Falmouth, het diepe lagedrukgebied gaat boven jullie langs, La Coruña geen optie meer vanwege harde oostenwind bij Spanje. We zijn dolblij met het bericht dat ze in Falmouth hebben vastgemaakt en proviand inslaan om woensdag weer bij ons aan te sluiten.