Op zee in 2020: Zonnige tijden op de Azoren.

Eigenlijk wil ik hier niet overschrijven. :-). Over die geweldig mooie eilanden in dit deel van de Atlantische Oceaan. Nog zo'n publiek geheim plekje op deze aardbol. Waar de tijd niet stilstaat, maar ook weer wel. Waar rust, schoonheid, vriendelijkheid en een vertrouwd wereldbeeld in tact gebleven zijn.

De afgelopen weken heb ik weinig wereldnieuws gelezen; niet dat dat er niet was, maar ik heb bewust geen NOS-app of nu.nl geopend. Je vangt wel het een en ander op via de tamtam of tijdens de hardloop-pauze, maar eigenlijk vind ik die cruisers-de-wereld-draait-gewoon-door-sfeer wel prettig. Er gebeuren zoveel nare dingen op de wereld; waarom kan het niet overal zijn als hier.

Af en toe slechte WiFi, of uitsluitend de MB's benutten voor het binnenhalen van de weerssituatie, is goed voor een mens.

De Azoren: een super plek. Iedereen in ons dorp is het er over eens. De superlatieven blijven komen. Elk eiland heeft een schone ongerepte natuur. In onze huurauto rijden we als door een groot park met weelderig bloeiende hortensia's. Steile weggetjes, naar hoge toppen met vergezichten over eiland en oceaan. De kleurschakeringen blauw en groen met het blauw van de bloemen en oranje van de dakpannen zijn formidabel. We hebben geweldig weer: warm (25 plus), zon, met een enkele bewolkte dag/halve dag, weinig tot precies genoeg (zeil-)wind. Regen kennen we niet meer. Iedere dag zie je de witte wolken, als een donzen dekbed, ontstaan boven de eilanden. En ook weer verdwijnen in de avond.

We hangen de toerist uit, wandelen over de rand van een krater, ruiken de rotte eieren lucht bij de geisers, poedelen in warm water bronnen, en onder watervallen. De natuurbaden aan de randen van de eilanden die zich dagelijks vullen met vers oceaanwater trekken veel mensen. En 2 pilsjes en 2 cola op een terrasje kosten 4 euro, totaal.

In Angra do Heroïsmo lopen we met z'n allen met BBQ's en tassen met eten en drinken naar de heuvel. Met zo'n uitzicht op de werelderfgoed-plaats en onze boten wil je nooit meer weg.

De loopgroep OPA16 kampt met valsplat of direct stijgende runs. Ik laat af en toe verschiet gaan door een in de kramp schietende kuit. En ik wil echt fit zijn voor de Pico-beklimming dinsdag 2 augustus. Dan maar 5, of was het nou 6, keer de horizontaal liggende kademuur heen en weer rennen, in kleine stapgrootte, heb ik nu geleerd.

Op zee speuren we naar walvissen. Ze zijn hier echt, maar wij zien ze niet. Wel dolfijnen en een paar enorme zeeschildpadden.

En een kolonie pijlstormvogeltjes tegen de steile wand van de marina en ankerplek in Velas, die al jaren iedere nacht een apart geluid maken. Volgens enkelen van ons zeggen ze "ik vind je lief" in razendsnel tempo.

In Velas, aan de zuidzijde van Sao Jorge, leeft "de vriendelijkste havenmeester van de Azoren". En sinds enkele dagen heeft hij de vriendelijkste assistent havenmeester. Onze Philip.

Velas heeft een piepkleine marina, met ankerplek als wonderschone overflow.

Er zouden enkele van ons naar binnen kunnen, maar gaande de avond is de relatie tussen assistent en hoofd-havenmeester zodanig dat er veelvuldig "kom maar naar binnen" op kanaal 88 klinkt.

Iedereen zit in zijn rol en iedereen speelt het toneelstukje mee. Het is weer genieten.

Wij liggen 1 avond voor anker, onder een heldere sterrenhemel met uitzicht op het topje van de Pico op het eiland tegenover ons.

De laatste week Azoren wordt gevuld met kadeschilderingen aanbrengen in Horta, op Faial. Terwijl je schildert komt er meestal wel 1 dorpeling bij zitten en al snel zit er een heel rijtje naast, slap te ouwehoeren.

Met een groep van 26 hebben we de hoogste top van Portugal bedwongen. Steile klim over lavagesteente. De beenspieren zijn op de proef gesteld. De een hijgt iets meer dan de ander, maar de beloning is groot op de kraterrand. Daar nemen we een groepsfoto met uitzicht op de bovenkant van de wolken. Een klein groepje gaat nog verder. Dit jaar gaan Jules, Sivy en ik ook naar het kleine topje en bereiken de 2351 m. Formidabel! Het laatste stukje is met hulp van de handen omhoog klauteren.

Topprestatie van iedereen!!

Het bereiken van Horta, geheel volgens de vooraf bedachte planning, voelt meesterlijk. Ons dorp bestaat nu uit echte oceaanzeilers, bezegeld met een grote bier bij Peter Café Sport.

In de haven liggen niet veel cruisers meer. Wel zien we de 22 minitransat-solozeilers op hun boten van 6,5 m binnenkomen van Les Sables-d'Olonne - Horta.

Na veel zweten, zwemmen, proviandering, schilderen, klussen, genieten, en de Potluck met de legendarische pindarotsen van Paul als afsluiter bij de koffie, gaan we morgen, zondag 7 augustus starten aan de oceaanreis naar Falmouth. Weertechnisch niet simpel door een groot hogedrukgebied op onze lijn naar Engeland. Soms weinig wind en tactisch de route gaan kiezen.

Tot later!