Een zondag zoals een zondag moet zijn

Zondag 28 juli, Campbeltown - Rothesay

We zeilen landinwaarts vandaag. Een dag zonder noemenswaardige stroming. Fijn. Geen gereken onderweg. Geen bijhouden van ETA’s.

We starten de dag in “vistempo”, 2-3 knopen. Vangen niks. Motor gaat aan om niet helemaal achteraan te blijven hangen.

Ik zie dolfijnen tussen ons en de Wink. Een unieke kans. Snel seinen we Nienke, op de Wink, in, want zij heeft in haar hele zeilcarrière nog geen andere dolfijnen gezien dan die in Harderwijk..

Het moment is daar: in totaal spot ze 4 dolfijnen. Ik zie haar op het voordek staan, tegen de mast geleund. Het kan niet missen. Dit is haar dag.

We varen langs het Isle of Arran, door de Kilbrannan Sound, de Bute Sound, langs Ardlamont Point, rondom het Isle of Bute. Namen uit elvenboeken. De Firth of Clyde. De Waverley, de enige originele paddlewheeler in Schotland ploegt langs.

Landschappelijk toppunt van genieten. Zeker in het smallere vaarwater naar de ankerplaats An Caladh.

De zon schijnt nu tussen de wolken, de wind is weg, we glijden stilletjes en zachtjes even de kleine, achter vuurtorentje en rotsen verborgen, ankerbocht in. En houden de adem in. Wauw, wat prachtig.
We hebben in gedachten al 5 huizen gekocht langs deze route.

Een aantal van ons blijft hier achter. Wij varen, met gemengde gevoelens, door naar Rothesay.

 

 

 

 

 

 

 

 

Sinds gisteren hebben we al prettig intensief telefonisch contact met de havenmeester van Rothesay. Telkens met het gehoororgaan op scherp om het Schotse accent te ontwarren. Hoeveel boten kunnen we kwijt in de kleine Inner Harbour. Eerst lijkt dit aantal te stoppen bij 5, met maximale diepgang 2 m. De rest zal voor anker gaan voor de boulevard. Vervolgens wordt het aantal opgehoogd naar 8. En eind van het liedje kunnen we allemaal terecht, ongeacht diepgang. Dank u.

De doorgang bij de brug is krap, de draai er na nog krapper. Alles lukt. Wij blij. De havenmeester heeft de “drukste dag” van z’n seizoen. Hij vertelt in geuren en kleuren dat z’n “opa en oma” (met Schotse tongval) in Roermond hebben gewoond, later in Rotterdam. En nu is zijn zoon bij opa en oma op de camping in Zeeland. “Wissekerke”, leest hij voor van het briefje uit ’n portemonnee. Hij had ook al op onze blog zitten lezen/kijken. We nemen het berthingplan met hem door voor de ankeraars die zich morgenvroeg weer bij ons voegen.