woensdag 10 augustus 2011

Moeder Natuur bepaalt

 Zaterdag verlaten we Horta met veel getoeter. Een schip vol eten, water, diesel, schone was, alles zeeklaar.
Het is heerlijk weer. Niet bezeild, maar we maken een paar lange slagen om Sao Jorge te passeren. Lange tijd hebben we Faial en Pico in beeld. Rustig afscheid nemen.We worden getrakteerd op dolfijnen om ons heen. Met z’n viertjes zitten we buiten te genieten.
De eerste nacht is werkelijk fenomenaal: een heldere hemel vól sterren. Bij elke vallende ster doe ik een wens.
We komen snel in een ritme. De tweede nacht is aardedonker en de wind meer dan de gribfiles hebben aangegeven. Het blijft een voorspelling. Wel uit een betere hoek: een bezeilde koers.
Het derde rif gaat in het grootzeil, puntje fok bij en we schuiven door de nacht, met de wind (en golven) dwars op de boot.
Slapen in de achterkajuit van Sivy wordt oncomfortabel. Je schuift over het bed met elke golf. De kinderen hebben de langsbanken in de kajuit al in bezit. Ik neem kussen en slaapzak mee en en verhuis naar een mooi smal plekje op de vloer tussen tafel en bank in de hoofdkajuit. Ik voel Sivy’s handje over m’n gezicht gaan: “slaap wel”.
Met een zonnetje ziet alles er weer anders uit. De wind neemt langzaam af. We zien de Beluga op afstand voorbij gaan. Ze hebben al iets meer zeil gezet.
Tijdens de marifooncontacten krijgen we de eerste dagen nog bijna iedereen direct te pakken of met 1 relay. Langzaam maar zeker schuift het veld uit elkaar en verdeelt zich in 3 groepjes en een paar individuen.
De marifoonrelay-trein werkt. Af en toe moet je even geduld hebben, maar de boodschap wordt doorgegeven. Wij varen op met Beluga, Aurora en Beaujoli. Af en toe, als de atmosferische omstandigheden goed zijn, krijgen we ook de Bull, Novatrix en Montanara nog rechtstreeks door de ether te pakken.
De uren van de dag tikken weg en schuiven voorbij zoals de zon aan de hemel zich verplaatst van oost naar west. Iedere dag weer.
De eerste dagen is het nog warm in de boot. Voor koken bijna té warm. In de kuip hebben we op dag 3 nog een provisorische zonnetent aan de buiskap vastgeknijperd.
We halen elke ochtend de nieuwste gribfile binnen in zyGrib, met de satelliettelefoon. Ok. Niks geks. Mogelijk komend weekend wat hardere wind ZW 20-25 knopen bij de ZW-kust van Engeland. En dan is het donderdagochtend 09.00 uur. Dag 6 gaat in.
“Wát?!”, roept Paul van achter de laptop met de nieuwste weersvoorspelling. Het Laag bij ZW Engeland is uitgediept en geeft ZW/W 30 knopen, verder westwaarts staat 35 knopen (gemiddeld), over een heel groot gebied. Precies als wij met z’n allen de stoeprand van het Continentaal Plat opstappen. Dat gaat niet goed. Dat kan niet, dat wordt hem niet. No way.
“Misschien moeten we uitwijken naar La Coruña”, dat wordt al snel aan boord bij ons hét onderwerp. Alternatief? Vier dagen bijliggen op zee tot het Laag voorbij is. Maar hoe doe jet dat met z’n 14-en? Kan iedereen dat opbrengen? Wat als het laag verder uitdiept?
In 20 minuten tijd nemen we het besluit: verleg koers naar La Coruña.
Via een extra marifoonrondje leggen we deze boodschap neer bij de eerste boten om ons heen. Een relay wordt verzorgd door de Aurora naar 3 boten vóór ons, net buiten ons bereik. De bom is gelegd.
Het communicatiespektakel barst los. Paul zit aan de marifoon tekst en uitleg te geven. Ik zit op de satelliettelefoon het eerste sms-bericht te tikken wat naar de groep satelliettelefoons en de groep met satellietpagers verstuurd wordt.
De kopgroep van 3 is buiten marifoonbereik. De Satfoon moet het doen. Daarnaast heeft de Barrus elke dag om 12.30 uur ook SSB contact met de Novatrix, die nog net via de marifoonrelay-trein bereikbaar is.
Het is nu 11.00 uur, dus over 1,5 uur nóg een communicatiekans om zeker te zijn dat de boodschap overkomt. Er mag geen schip rechtdoor gaan en een windkracht 8 Beaufort invaren met metershoge golven.
Afslaan!

Na een half uur gaan wij ook eerst koers verleggen en vinken de lijst af of we iedereen  te pakken hebben.
Het is zonnig en prachtig zeilen. Kijk je niet op je kompas dan lijkt er niets aan de hand.
Uiteindelijk zijn we de hele middag bezig iedereen te verifiëren of “koers verlegd is”.
Op onze track lijkt het of we een echte wegafslag genomen hebben richting Spanje.
Nog zo’n 400 mijl te gaan naar la Coruña. Ook niet geheel probleemloos, want er zal op vrijdag een compact lagedrukgebied overkomen: van 12.00 uur vrijdag tot 12.00 uur zaterdag.
Op de marifoon vinden peptalks plaats, wordt muziek luid gedraaid (“je zit wel te zenden op 16 hoor!”; “er is geen hond in de buurt, man”; “ach ja, je hebt helemaal gelijk.”).
Jules en Sivy zitten binnen met de regen buiten. Ze bouwen tenten en een bioscoop onder de tafel. Het is binnen in de boot superstil. We hangen schuin en het schommelt (soms heftig), maar het is stil binnen. Een andere wereld opent zich zodra je je hoofd buiten steekt om de wacht over te nemen.
Er gebeurt natuurlijk van alles op alle boten. Blauwe plekken worden opgelopen. Materiaal pech. Een motor houdt er mee op (“wat nu, hoe stroom draaien”). 2 Stuurautomaten gaan kapot.
Maar via marifoon en satfoon vindt overleg plaats, vinden boten elkaar, wordt er met een flinke dosis humor de moed ingehouden. Het is als het beklimmen van Pico. De kracht van de groep werkt!
Paul loodst ons groepje van 4 boten via de marifoon door het oog van het compacte lagedrukgebied. We zijn de volgende dag in de zon de miezer, slecht zicht en harde wind van 25-29 knopen (dwars uit NNW) snel vergeten. Douchen op het achterdek, bijslapen, rustig eten en we eindigen motorend als de wind helemaal wegvalt. Het lagedrukgebied heeft zich keurig exact aan de voorspellingen gehouden.

De wereld draait door, het lagedrukgebied bij Engeland wordt erger en ondertussen naderen wij La Coruña. Een geweldige aanloop met bezeilde koers op het laatst. Nog op zee alvast met Oma via de mobiele telefoon de veranderende reisplannen doorgenomen om Jules en Sivy weer op tijd op school te krijgen, volgende week maandag. Voor hen is het rondje af: ze zijn begonnen hier in Spanje en zullen hier ook weer op het vliegtuig stappen.
De aankomst van ons groepje in de marina is luidruchtig, en toch nog in een laat
ste regenbui. De bemanningen van de 7 boten die er al zijn sinds die nacht/ochtend trotseren de regen en maken een kabaal met toeters, pannen en pollepels en geschreeuw alsof we maanden op zee zijn geweest. Wij omhelzen al iedereen op het zijsteigertje, terwijl Sivy en Jules trouw de lijntjes voor op de boot nog aan het vastmaken zijn. Lachen, praten, schreeuwen, in 1 woord geweldig.
En La Coruña: heerlijk om weer ”thuis” te zijn. Er zijn ergere plekken op aarde om verwaaid te liggen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten