Voor eeuwig verpest

Donderdag staat de terugtocht naar het vaste land van Europa op de planning. De heersende wind aan de Engelse kust komt het Westen. Wat hebben wij op het menu staan: Oost-NoordOost, 5-6 Beaufort, in middag afnemend en draaiend Noord. Wij gaan ONO. Conclusie: we vertrekken een tij later. ’s Middags staan we op de steiger met z’n allen voor het eerst weer geheel in zeilpak en laarzen. Donkere luchten boven ons, kans op een bui. Sta ik daar te verkondigen dat de wind gaat afnemen, loeit het om ons heen en voelen we de wind aantrekken. Fijn die voorspellingen. We laten de bui voorbij trekken en gaan een uur later op pad.

Op de Solent waait het nog steeds zo’n 20 knopen, maar kunnen we gelukkig aan de wind zeilend de Solent afscheuren. We racen inderdaad, en hebben een mini-wedstrijdje met de Barrus, de Atlantic 43. Altijd leuk om even op het scherpst te varen en dan een “leuke” boodschap over de marifoon naar de ander te brengen: “je hoeft je echt niet in te houden voor ons; je mag gerust voorbij komen.” Paul komt met een grijns van oor tot oor weer van de marifoon vandaan. Na drie maanden samen opvaren moet dat kunnen.

Gezien de windvoorspelling hadden we verwacht al vroeg in de avond te moeten gaan motoren. De wind blijft echter doorstaan, draait gunstiger naar Noord, en met het tij mee maken we bijzonder goede voortgang. We pikken het “dubbel tij” bij Beachy Head – Dungeness mee en  zeilen heerlijk. Het enige waar wij allemaal aan moeten wennen, zijn de nachtelijke tegenliggers onder zeil. Het is weer opletten geblazen.

We lopen fors in op ons vaarschema en we besluiten een korte

tijstop te maken van 4 uur in de buitenhaven van Dover. De stroom in de Dover Strait zou nu tegen gaan staan. Even wachten. Heerlijk voor anker voor het strand, naast de aanlegplaatsen van de vele ferries. De zon schijnt en wij deinen rustig met 4 boten aan de voet van Dover Castle. Ik heb daar altijd al eens willen liggen.

Eénmaal aan de Belgische kust is de wind dan echt op. Motoren tot Nieuwpoort, de laatste stop voor onze beginplaats Vlissingen. We komen laat aan, net met schemer. Nog 3 boten komen na ons in de nacht binnen.

De volgende ochtend nemen we weer afscheid van 2 boten: Novatrix en Triple Seven, die rechtstreeks naar Stellendam gaan. Werkagenda’s dicteren deze keuze, want het afscheid nemen wordt steeds een tikje emotioneler. We willen eigenlijk allemaal deze reis gewoon voortzetten, even thuis gedag zeggen en weer verder gaan.

 

Het binnenvaren van Vlissingen voelt echter ook enorm goed: missie volbracht.

De Azoren Cruise is geslaagd. Grenzen zijn verlegd. Een nieuwe familie is gevormd.

Zaterdagavond 20 augustus zitten we zingend bij Brasserie Evertsen op de kop van de brug. Léon van de Albacora speelt gitaar en zingt zijn Azoren Blues. Hij begeleidt Eliane bij ons jubileumlied en het OceanPeople-lied wat op avond 1 werd gezongen. We zijn terug. Blij, trots, en vol van alle avonturen en gezelligheid.

En, zoals ik bij het eerste palaver plechtig heb beloofd aan iedereen, “voor eeuwig verpest”.

De White-Party

Dinsdagavond 16 augustus hebben we op de steigers bij de Folly Inn, op het Isle of Wight, de White Party. Iedereen verschijnt in het wit. Prachtig.

Zelfs voor dit feestje hebben we het weer uitgebreid bekeken: een bewolkte dag met kans op regen of eeuwigdurende "drizzle". Voorspeld was echter ook: vanavond opklaringen, evenals morgenochtend, waarna weer kans op regen. Een Party-gaatje... en inderdaad, stipt 18.00 uur BST breekt de zon door en hebben we een geweldige avond met hapje en drankje op de enigszins doorzakkende steiger.

De 24 hamburgers op de bbq zijn zó weg. Omdat na deze plaats de vaarwegen voor 2 boten gaan wijken, vieren we bewust het naderend afscheid van deze reis. We houden een speech waarin we de voor ons gedenkwaardige plaatsen en momenten aanhalen.

Vervolgens komt Eliane van de Beluga met een verrassing.

Ter ere van ons 10-jarig bestaan hadden we deze Adventure Cruise naar de oceaan bedacht. De vele nachtwachten hebben Eliane geïnspireerd tot het jubileumlied. Ria van de Juanita zingt samen met Eliane:

Wijs: Aan de Amsterdamse grachten

AZORES ADVENTURE: JUBILEUMLIED VOOR PAUL EN YVONNE

Yvonne en Paul waren ooit de zee opgegaan…

Zij hadden meer dan genoeg van ’t yuppenbestaan.

Een nieuwe droom was in beider hoofden ontstaan:

met Shaula 1 wilden zij naar de oceaan.

Woelige baren bevaren, de ruime wateren op.

Rondje Atlantic of Azoren, daar knapt een mens van op!

Refrein:

Aan die prachtige Azoren

hebben wij ons hart voor altijd verpand.

Vele mooie avonturen

daar in OceanPeople-verband.

Ja, die tocht naar de Azoren,

met de Shaula mee, die mooie Sentijn.

Niemand kan zich beter wensen

dan met OceanPeople te zijn.

Tweeduizend-één was een heel bijzonder jaar.

Met varen waren Yvonne en Paul nog niet klaar.

Op vijfentwintig april was de kleine Jules daar:

een lief matroosje erbij, da’s prachtig nietwaar?

Woelige baren bevaren, de ruime wateren op.

Rondje Atlantic of Azoren, daar knapt een mens van op!                           Refrein

In Horta wilden zij nooit de haven meer uit

en namen daarom een ferm en kloek besluit.

“Als OceanPeople gaan wij in ’t leven vooruit!”

Hun oude banen? Nee, dat was over en uit….

Woelige baren bevaren, de ruime wateren op.

Rondje Atlantic of Azoren, daar knapt een mens van op!                           Refrein

‘Adventure Cruising’, dat was een nieuw begrip:

met Paul en Yvonne op een grensverleggende trip.

Bretagne, Noorwegen, Scillies en Land’s End:

door vele boten met OceanPeople verkend.

Woelige baren bevaren, de ruime wateren op.

Rondje Atlantic of Azoren, daar knapt een mens van op!                           Refrein

Tweeduizend-elf is het jubileumjaar

en maken zij de naam OceanPeople echt waar!

Azores Adventure dat is een practhig idee:

liefst 15 boten die gaan met Shaula mee.

Bull, Juanita, Katharos en Novatrix,

Barrus, Beaujoli, Montanara, dat is niet niks.

Fortuna, Aurora, Albacora, Triple Seven, Corneel,

Contentezza, Marieke, Beluga nemen ook deel.

Woelige baren bevaren, de ruime wateren op.

Rondje Atlantic of Azoren, daar knapt een mens van op!                           Refrein

Weer op het Continentaal Plat teruggekeerd

We vertrekken in La Coruña, zonnetje, (weer) iets hardere wind op de neus dan voorspeld, waypoint Ouessant voor. 333 Mijl te gaan tot het eerste waypoint. Het is erg stil en leeg aan boord. Jules en Sivy vliegen al ergens boven Noord-Frankrijk. Geen stemmetjes vanuit de kajuit naar buiten.

We hebben nog net mobiel bereik als we een telefoontje krijgen vanaf Schiphol dat “we zijn geland en hebben onderweg Jef op chips en worst getrakteerd”. We zetten zeil en nemen de afwijking van de te varen koers voor lief. Shaula loopt nu lekkerder door de golven, en we varen weer hoog en hard. De noordoostenwind zou toch in de loop van de dag gaan afnemen en overgaan naar noord en variabel, voor ze morgen in de westhoek gaat zitten. Het is de eerste middag nog druk met vissers en grote vaart op onze weg. Later zien we alleen hun AIS ten westen van ons en maken wij voortgang naar Ouessant in het grote blauwe “niets”.

De wind valt weg, trekt weer wat aan, valt weg, en trekt weer wat aan. We zijn allemaal bezig met motor aan, motor uit, genua in, genua uit. De nacht is rustig, de zee is rustig. Alleen mistbanken verstoren de rust.

Dag 2 op de oceaan is een zonnige zomerdag met straalblauwe lucht. Warm, weinig wind. Motorend gaan we door. De dieselvoorraad heeft deze tocht de aandacht. Volop genieten van de warme zon.

’s Nachts komt motregen opzetten met bijbehorend slecht zicht. Zeilpakken moeten weer te voorschijn komen. Ik ga zelfs weer sokken uit de kast plukken. Sokken! Het is bijna een vies woord. Een grauwe dag, met wederom weinig wind, volgt. Op de marifoon klagen we over “een saaie dag”. Muziek luisteren, kletsen, beetje lezen, lange broek weer te voorschijn en de uren gaan gewoon voorbij, de mijlen-te-gaan naar het waypoint tikken weg. De marifoonrelay-trein doet het goed.

Als we het Continentaal Plat opvaren voelt het alsof we afscheid nemen van de oceaan. Om ons heen verandert het beeld niet, in ons zelf wel. De grote schepen passeren ons ook weer van oost naar west, komende van Frankrijk (v.v.). Opletten.

In de derde nacht schijnt de volle maan prachtig. We kunnen uren genieten van het licht van de vuurtoren van Ile d’Ouessant: drie knopen stroom tegen. De motor staat overuren te draaien en we lopen langzaam in op Aurora. Zij hadden een groot net in de schroef gehad en konden nog niet de motor als vanouds gebruiken. Voor zondag was een mooi windje beloofd: WNW 4-5 beaufort in het weergebied Plymouth. Zondag is een super zeildag. Rond elf uur pakken we de wind op: strakblauwe lucht, halve wind, vol zeil, lekkere golfjes. Shaula loopt met gemak 7-8 knopen door het water.

We passeren de vele, vele containerschepen en tankers. Vinden een gaatje om noordoost te steken en zeilen vrolijk door. Al doorrekenend verwachten we in de ochtend bij de Needles aan te komen om het tij mee de Solent op te pakken. De snelheid kunnen we prima vasthouden.

We hadden het op de steiger bij vertrek al aangekondigd: zondag 14 augustus start de Fastnet Race, vanuit Cowes. Zeker 350-400 boten doen mee. Die komen wij tegen, en gezien de windvoorspelling zullen zij allemaal voorrang hebben: wij liggen over stuurboord, zij hoogstwaarschijnlijk over bakboord. En jawel, ’s nachts om 11 uur: “Shaula, Shaula, hier de Novatrix. De eerste is in beeld en gezien de grote vlek op de AIS komen ze er alle 400 nu aan.” Ik word uit bed  getrommeld. Werp 1 blik op de plotter en zucht. Wow, dat wordt een uitdaging. Het merendeel van de vloot vaart ten noorden van ons de baai tussen Portland Bill en Brixham in. Maar het eerste rode toplicht dat we proberen te ontwijken houdt slecht koers: dan weer groen dan weer rood. We vallen af, meer en meer. Dan weer flink opsturen en we passeren de boot op veilige afstand. Sommige hebben hun hele kerstboom aan verlichting aan staan, alsof ze motorzeilen, een ander alleen zijn ankerlicht (erg handig, maar niet heus). Ik spot de rode en groene lampjes, Paul zit achter het roer en zo loodsen we onszelf er keurig doorheen. Na ruim 1 uur is de rust weer gekeerd. Ons wachtsysteem ligt

overhoop. De laatste 40 mijl naar de Solent gaan in.

De zonsopkomst bij de Needles is fenomenaal. Fel oranje bij een onbewolkte hemel. We bellen nog voor schooltijd naar Jules en Sivy, die aan hun eerste schooldag beginnen. Startklaar en vol goede zin.

Wij beleven de beste maandagochtend: prachtige zonsopkomst, schitterend licht op de Needles, rustige zee, stroom mee de Solent op, motortje aan, en rustig genieten met een kopje koffie na vier etmalen zeilen vanaf Spanje. Zo behoren maandagen te zijn.

De Bull, Fortuna, Novatrix en Barrus liggen al een uurtje aan de steiger bij de Folly Inn op de River Medina als wij arriveren: met z’n allen zitten we aan de koffie, met likeurtje, in de kuip van de Bull. Opperbeste stemming (ondanks het motorprobleem van de Fortuna, wat gelukkig die avond wordt geanalyseerd en opgelost). Blij en trots dat we Biskaje over zijn. Iedereen is onderweg en zal binnen 24 uur arriveren. De dag gaat pratend, met een glaasje, voorbij. De zon schijnt. De omgeving is zo oudvertrouwd dat we vergeten dat we uit Spanje gekomen zijn.

Ondertussen hebben we in La Coruña en op deze Biskaje-oversteek contact gehouden via satellietpager met Albacora, die haar 14-daagse zeiltocht van Horta naar Falmouth in rechte lijn heeft volbracht. Hun positie en voortgang op het moment waarop wij afgebogen zijn naar La Coruña gaf aanleiding tot het advies: koers op Falmouth, het diepe lagedrukgebied gaat boven jullie langs, La Coruña geen optie meer vanwege harde oostenwind bij Spanje. We zijn dolblij met het bericht dat ze in Falmouth hebben vastgemaakt en proviand inslaan om woensdag weer bij ons aan te sluiten.

Biskaje over

Na drie zonnige vakantiedagen in La Coruña vertrekken we vanochtend om 10.00 uur. Bestemming is de Folly Inn op de River Medina, Isle of Wight, waar we maandag verwachten aan te komen. We brengen hoge druk mee het Engels Kanaal in. Er zit nog net 1 lagedrukgebied bij Ierland een tikkeltje in de weg op zondagochtend, maar dat zullen we onderweg in de gaten houden. Uitwijk is Camaret-sur-Mer.

Vanochtend waren we al vroeg op. Jules en Sivy hebben, samen met 5 opstappers, om 7 uur een taxi genomen naar het vliegveld. Ze zullen om twaalf uur landen op Schiphol. Begeleider Jef zal goed voor ze zorgen en Sivy zal haar portemonnee trekken voor een kopje koffie in het vliegtuig.
Oma Riet staat bij de gate in Amsterdam. Maandag begint school weer.
Het is nu stil aan boord. We halen de allerlaatste weersinformatie binnen en leggen alles klaar voor de meerdaagse zeiltocht.

Bij alle boten is de proviand en diesel aangevuld, de nodige reparaties zijn uitgevoerd aan verstaging en stuurautomaten. De OceanPeople Wisseltrofee is gemonteerd bij Triple Seven (een "ouderwetse" Autohelm stuurautomaat aan het stuurwiel). 

Moeder Natuur bepaalt

 Zaterdag verlaten we Horta met veel getoeter. Een schip vol eten, water, diesel, schone was, alles zeeklaar.

Het is heerlijk weer. Niet bezeild, maar we maken een paar lange slagen om Sao Jorge te passeren. Lange tijd hebben we Faial en Pico in beeld. Rustig afscheid nemen.We worden getrakteerd op dolfijnen om ons heen. Met z’n viertjes zitten we buiten te genieten.

De eerste nacht is werkelijk fenomenaal: een heldere hemel vól sterren. Bij elke vallende ster doe ik een wens.

We komen snel in een ritme. De tweede nacht is aardedonker en de wind meer dan de gribfiles hebben aangegeven. Het blijft een voorspelling. Wel uit een betere hoek: een bezeilde koers.

Het derde rif gaat in het grootzeil, puntje fok bij en we schuiven door de nacht, met de wind (en golven) dwars op de boot.

Slapen in de achterkajuit van Sivy wordt oncomfortabel. Je schuift over het bed met elke golf. De kinderen hebben de langsbanken in de kajuit al in bezit. Ik neem kussen en slaapzak mee en en verhuis naar een mooi smal plekje op de vloer tussen tafel en bank in de hoofdkajuit. Ik voel Sivy’s handje over m’n gezicht gaan: “slaap wel”.

Met een zonnetje ziet alles er weer anders uit. De wind neemt langzaam af. We zien de Beluga op afstand voorbij gaan. Ze hebben al iets meer zeil gezet.

Tijdens de marifooncontacten krijgen we de eerste dagen nog bijna iedereen direct te pakken of met 1 relay. Langzaam maar zeker schuift het veld uit elkaar en verdeelt zich in 3 groepjes en een paar individuen.

De marifoonrelay-trein werkt. Af en toe moet je even geduld hebben, maar de boodschap wordt doorgegeven. Wij varen op met Beluga, Aurora en Beaujoli. Af en toe, als de atmosferische omstandigheden goed zijn, krijgen we ook de Bull, Novatrix en Montanara nog rechtstreeks door de ether te pakken.

De uren van de dag tikken weg en schuiven voorbij zoals de zon aan de hemel zich verplaatst van oost naar west. Iedere dag weer.

De eerste dagen is het nog warm in de boot. Voor koken bijna té warm. In de kuip hebben we op dag 3 nog een provisorische zonnetent aan de buiskap vastgeknijperd.

We halen elke ochtend de nieuwste gribfile binnen in zyGrib, met de satelliettelefoon. Ok. Niks geks. Mogelijk komend weekend wat hardere wind ZW 20-25 knopen bij de ZW-kust van Engeland. En dan is het donderdagochtend 09.00 uur. Dag 6 gaat in.

“Wát?!”, roept Paul van achter de laptop met de nieuwste weersvoorspelling. Het Laag bij ZW Engeland is uitgediept en geeft ZW/W 30 knopen, verder westwaarts staat 35 knopen (gemiddeld), over een heel groot gebied. Precies als wij met z’n allen de stoeprand van het Continentaal Plat opstappen. Dat gaat niet goed. Dat kan niet, dat wordt hem niet. No way.

“Misschien moeten we uitwijken naar La Coruña”, dat wordt al snel aan boord bij ons hét onderwerp. Alternatief? Vier dagen bijliggen op zee tot het Laag voorbij is. Maar hoe doe jet dat met z’n 14-en? Kan iedereen dat opbrengen? Wat als het laag verder uitdiept?

In 20 minuten tijd nemen we het besluit: verleg koers naar La Coruña.

Via een extra marifoonrondje leggen we deze boodschap neer bij de eerste boten om ons heen. Een relay wordt verzorgd door de Aurora naar 3 boten vóór ons, net buiten ons bereik. De bom is gelegd.

Het communicatiespektakel barst los. Paul zit aan de marifoon tekst en uitleg te geven. Ik zit op de satelliettelefoon het eerste sms-bericht te tikken wat naar de groep satelliettelefoons en de groep met satellietpagers verstuurd wordt.

De kopgroep van 3 is buiten marifoonbereik. De Satfoon moet het doen. Daarnaast heeft de Barrus elke dag om 12.30 uur ook SSB contact met de Novatrix, die nog net via de marifoonrelay-trein bereikbaar is.

Het is nu 11.00 uur, dus over 1,5 uur nóg een communicatiekans om zeker te zijn dat de boodschap overkomt. Er mag geen schip rechtdoor gaan en een windkracht 8 Beaufort invaren met metershoge golven.

Afslaan!

Na een half uur gaan wij ook eerst koers verleggen en vinken de lijst af of we iedereen  te pakken hebben.

Het is zonnig en prachtig zeilen. Kijk je niet op je kompas dan lijkt er niets aan de hand.

Uiteindelijk zijn we de hele middag bezig iedereen te verifiëren of “koers verlegd is”.

Op onze track lijkt het of we een echte wegafslag genomen hebben richting Spanje.

Nog zo’n 400 mijl te gaan naar la Coruña. Ook niet geheel probleemloos, want er zal op vrijdag een compact lagedrukgebied overkomen: van 12.00 uur vrijdag tot 12.00 uur zaterdag.

Op de marifoon vinden peptalks plaats, wordt muziek luid gedraaid (“je zit wel te zenden op 16 hoor!”; “er is geen hond in de buurt, man”; “ach ja, je hebt helemaal gelijk.”).

Jules en Sivy zitten binnen met de regen buiten. Ze bouwen tenten en een bioscoop onder de tafel. Het is binnen in de boot superstil. We hangen schuin en het schommelt (soms heftig), maar het is stil binnen. Een andere wereld opent zich zodra je je hoofd buiten steekt om de wacht over te nemen.

Er gebeurt natuurlijk van alles op alle boten. Blauwe plekken worden opgelopen. Materiaal pech. Een motor houdt er mee op (“wat nu, hoe stroom draaien”). 2 Stuurautomaten gaan kapot.
Maar via marifoon en satfoon vindt overleg plaats, vinden boten elkaar, wordt er met een flinke dosis humor de moed ingehouden. Het is als het beklimmen van Pico. De kracht van de groep werkt!

Paul loodst ons groepje van 4 boten via de marifoon door het oog van het compacte lagedrukgebied. We zijn de volgende dag in de zon de miezer, slecht zicht en harde wind van 25-29 knopen (dwars uit NNW) snel vergeten. Douchen op het achterdek, bijslapen, rustig eten en we eindigen motorend als de wind helemaal wegvalt. Het lagedrukgebied heeft zich keurig exact aan de voorspellingen gehouden.

De wereld draait door, het lagedrukgebied bij Engeland wordt erger en ondertussen naderen wij La Coruña. Een geweldige aanloop met bezeilde koers op het laatst. Nog op zee alvast met Oma via de mobiele telefoon de veranderende reisplannen doorgenomen om Jules en Sivy weer op tijd op school te krijgen, volgende week maandag. Voor hen is het rondje af: ze zijn begonnen hier in Spanje en zullen hier ook weer op het vliegtuig stappen.

De aankomst van ons groepje in de marina is luidruchtig, en toch nog in een laat

ste regenbui. De bemanningen van de 7 boten die er al zijn sinds die nacht/ochtend trotseren de regen en maken een kabaal met toeters, pannen en pollepels en geschreeuw alsof we maanden op zee zijn geweest. Wij omhelzen al iedereen op het zijsteigertje, terwijl Sivy en Jules trouw de lijntjes voor op de boot nog aan het vastmaken zijn. Lachen, praten, schreeuwen, in 1 woord geweldig.

En La Coruña: heerlijk om weer ”thuis” te zijn. Er zijn ergere plekken op aarde om verwaaid te liggen.