Guernsey vanuit de lucht is mooi, Herm en Sark nog mooier: rotspunten omringd door strandjes, watertinten van licht blauw tot fel groen. Maar als het vliegtuig koers zet boven de vloot van de Azores Adventure en ik Shaula onder me zie liggen, sluit een klein brokje mijn keel af. Ik “moet” een week naar huis, kinderen ophalen. Al tijden zo gepland, een prima plan, maar als het dan zo ver is. In 1 uur en 10 minuten volgt het vliegtuig onze waypoints terug naar Vlissingen. De containerschepen volgen het TSS door het Kanaal. Ik zie Eastbourne, de punt bij Dungeness en de krijtrotsen in de zon aan mijn linkerkant. Zeebrugge, Vlissingen en het Willemsdok in Antwerpen. Alle tochten van de afgelopen 10 jaar zie ik onder me alsof ik ze op de papieren kaart uitzet. Zo helder is het.
12 Uur later zie ik achter een pc-scherm dat Paul inderdaad met iedereen aan de wachtsteigers bij Guernsey is gaan liggen om het tij zo optimaal mogelijk te kunnen benutten naar Trébeurden. Een plaats aan de Franse kust die navigatie en timing vereist. AIS zenden heeft als na- en voordeel dat big sister, in mijn geval, fijn mee kan kijken via internet.
Mijn taak deze week is het weer nalettend in de gaten houden voor de oversteek van Biskaje. De communicatie bereikt op woensdagochtend het hoogtepunt waarop we in een routeringsgesprek besluiten dat iedereen het beste op donderdagochtend kan vertrekken om La Coruna zaterdagavond/zondagochtend te bereiken vóór een lagedrukgebied roet in het eten gooit, met een echte ZW 6 Bft, precies op de koerslijn.
Ondertussen geniet Paul van een mooie bezeilde tocht naar Trébeurden: heerlijk noordenwind. Shaula loopt wederom fantastisch. De gewenste ETA wordt ruimschoots gehaald.
Paul brengt in opperbeste stemming verslag uit:
De rotskust van Bretagne ziet er niet erg aanlokkelijk uit om aan te lopen. Kale rotsen die als grimmige wakers hun koppen boven zee uitsteken. Boem is echt ho hier. Er waren deelnemers die twijfelden of dit wel goed te doen was. Maar OceanPeople is hier eerder geweest en in de praktijk valt het reuze mee.
Ook de tocht naar L’Aber Wrac’h verloopt zonder problemen en met veel plezier. Het eerste stuk tot aan Ile de Batzis nét bezeild. Hoog aan de wind. Het doorzetten van de schoot gebeurt met flinke knallen. Alles staat snaarstrak. ’t Is op het randje van reven. Na het eiland kunnen we iets afvallen en gaan we als een raket. Richting de Libenter, de aanloopboei van L’Aber Wrac’h. Op de lange hoge deining strijken we het grootzeil en lopen op het fokje voor de wind naar binnen.
De havenmeester wacht ons al op in z’n bootje. Ze zijn de hele ochtend bezig geweest een groot stuk steiger aan de oostkant van de haven vrij te maken zodat we allemaal bij elkaar kunnen liggen. Iedereen wordt keurig naar een plaatsje gebracht. Ze zijn hier erg gastvrij!
Omdat de wind ongunstig is voor de tocht naar Camaret en de trend voor de oversteek ook een mogelijk eerder vertrek niet uitsluit, blijven we in L’Aber Wrac’h.
Ik heb “spoedoverleg” met Yvonne in Nederland. Ik kom het haventerrein in 2 dagen niet af. Giselle doet de boodschappen en ik verzorg de nieuwe route. Ondertussen buigt het hele flottielje zich over de kapotte stuurautomaat van de Fortuna. Dealer, leverancier, buitenlandse vestigingen in Duitsland en Frankrijk, lokale monteurs, alles en iedereen wordt gebeld, niet geheel met direct resultaat. Een noodoplossing wordt gevonden door Jaap van de Novatrix, die een kleine Autohelm stuurautomaat aan boord heeft als reserve en deze direct op het stuurwiel installeert. Opstappers worden uitgewisseld, zodat ook Fortuna met voldoende reservehandjes op pad kan.
Ondertussen wordt in Nederland een nieuwe stuurautomaat gezorgd bij de bemanning van de Juanita, die even heen en weer naar Nederland zijn om de pasgeboren kleinzoon te bewonderen (“net zo knap als opa”).
Yvonne neemt de ondankbare taak op zich om de Juanita op woensdagochtend op scherp te zetten: “jullie zitten vast in de auto op weg naar de beschuit met muisjes. Om een lang verhaal kort te maken: i.v.m. het weer is het eigenlijk het beste om morgenochtend te vertrekken in L’Aber Wrac’h , dus vanavond al weer in de auto naar Frankrijk te rijden……”. Zeilen, het blijft schakelen. Goed voor het improvisatie- en veranderingsvermogen.
Onze opstapper Ed wordt ook gealarmeerd en is geheel paraat om die dag al in een auto te springen ergens langs een snelweg. Enige telefoontjes later is alles geregeld.
Yvonne geeft in 120 karakter crypto taal 2x daags een weerupdate die ik doormail naar alle satellietpagers- en telefoons.
We hebben een geweldige tocht over Biskaje, met honderden dolfijnen.
We hebben een geweldige tocht over Biskaje, met honderden dolfijnen.
Eén squall geeft kort 28 knopen op de windmeter, vergezeld met een fikse bui. We zeilen de eerste 36 uur over 1 boeg. Wind zit meest in de westhoek. Zaterdag valt de wind wat weg en motorzeilen we om de aankomst niet onnodig te vertragen.
De Beluga kondigt uitgelaten op de marifoon aan dat de champagne koud staat en dat deze samen met de Shaula open geplopt zal worden als dank voor het subliem benutten van dit weergaatje over Biskaje.
We leggen zaterdagavond om 22.00 uur aan. Op de steiger is het een vrolijke bende onder de vroege aankomers. Dat wordt met de bubbels nog vrolijker.
Iedereen is zondagochtend om 06.00 uur binnen: ruim vóór de harde zuidwestenwind de tocht kan verstoren.
We zijn in Spanje!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten