Dinsdag 28 juni – Viana do Castelo, Portugal

De thermometer staat alweer 6 dagen op 25 tot 30 graden. In de havens hebben we allemaal een zonnetent over de kuip gespannen. Klagen over warmte is verboden, een “warm, hè” met een nonverbaal poeh is toegestaan.

Ik pak de draad van m’n verhaal weer op in Portosin, Ria de Muros, Spanje, een week geleden.

Dinsdag 21 juni is een dag met laaghangende wolken en dreigende luchten. Het ankeren bij Islas Cies later deze week blijkt een probleem te worden i.v.m. benodigde vaar- en ankervergunningen (en met name het bureaucratisch proces hieraan voorafgaand van opsturen van 16x bootpapieren, ICC’s, verzekeringsdocumenten, aanvraag). En dit voor een ankerstop van 4 uur. De boete schijnt 6000,- euro te zijn als je er ligt zonder vergunning. Aangezien we erg opvallen met 16 Nederlandse schepen zoeken we een alternatief.

Deze dinsdag wordt benut voor klusjes, boodschappen, wasjes, lezen, kletsen en DS-en (wat er bij Jules gisteren zo bij in is geschoten). Het Spaanse weerbericht geeft opklaringen voor de middag, afnemende wind, en zelfs een onbewolkte hemel met zon voor de avond. Paul loopt alle boten langs om het ankerplan voor deze namiddag aan te kondigen: voor degenen die mee willen gaan we ankeren bij het plaatsje Muros, een authentiek Galicisch dorp, aan het begin van deze Ría.
“Als het droog is gaan we rond vier uur varen.”
Echt droog is het niet om vier uur: de laaghangende wolken laten druppeltjes achter op mijn t-shirt. Maar zijn we van suiker? Nee. We gaan en houden stug vol dat dit leuk is, ook als ik m’n petje opzet en jack aan doe tegen de miezer. De helft van de groep gooit ook de trossen los. Paul meldt in de marifoon dat de korte broek zo weer aan kan en dat de zon al te zien is…. Een haha volgt als cynisch commentaar terug door de ether.
We ankeren in de ruime mooie baai voor de boulevard van Muros. De Contentezza neemt een gloednieuwe steiger in bij de vissersboten. We vragen Contentezza permissie via hun boot met alle dinghies het dorp te veroveren. Dukaten worden gevraagd. We bieden een “bloedzak”aan, met kostbaar vocht.
De “bloedzak” is een overblijfsel uit een eerdere Adventure Cruise, geïntroduceerd door onze lieve Antwerpse vrienden van la Ronde 2: je haalt de 3 liter wijnzak uit de kartonnen verpakking en bergt deze zo veel handiger op aan boord van een boot. Er kunnen er veel meer aan boord weggestopt worden dan rechthoekige dozen.
De bloedzak wordt geaccepteerd en een spontane steigerborrel is het resultaat, inmiddels met de  beloofde onbewolkte hemel en avondzon. Montanara en Aurora hebben zich ook nog uit Portosin aangesloten. Dans en zang volgt. Maar ook diepgaande gesprekken, blijkt de volgende dag op de marifoon: alle vrouwen worden uitgenodigd voor een thema-avond.     

Voor de watersporters: Muros krijgt een nieuwe marina, in diep water. De steigers liggen gereed, elektriciteit en bolders moeten nog afgemaakt worden. Het dorp en Galicië is één. ’s Avonds laat zijn er veel mensen op straat en bij de restaurantjes. Oude huizen, smalle straatjes, een boulevard en brede straat langs het water. Je ruikt eucalyptus en eten in olijfolie. De warmte en zon zijn terug.

Woensdag 22 juni: zeiltocht van Ría de Muros naar Sanxenxo.
De ankerploeg en de Portosinploeg treffen elkaar op zee, bij het verlaten van de Ría. Er staat nog weinig wind, de zon schijnt al volop. Ondanks de afwezigheid van wind, staat de deining weer gewoon door vanuit het westen. De rompen van de Albacora en Contentezza naast ons verdwijnen regelmatig uit beeld. De Barrus aan onze andere zijde doet hetzelfde. En dan zijn ze er weer: een groep van 7 dolfijnen speelt met onze boot. Een forse stevige dolfijn voert aan, een heel klein baby-dolfijntje volgt mams bij alle bewegingen. Ik zit met Jules voorop te genieten. Sivy’s maag is vandaag niet geheel rustig, dus ze duikt na even kijken weer terug de kajuit in. Even later zien we ook op de Barrus Herman en Annette voorop staan: ook zij hebben bezoek gekregen van een groep dolfijnen. Het blijft een cadeautje, iedere keer weer.

Wij vissen niet, Wim heeft alweer de eerste binnen. Vlak bij Isla Ons, zo tegen twee uur begint de Noordenwind weer te komen. We kunnen de laatste uren naar Sanxenxo prachtig zeilen. In de Ría de Pontevedra is een drietal omvangrijke wedstrijdvelden van optimisten, surfers en lasers druk doende. Ineens overal zeiltjes als we de bocht om komen.
De luxe haven incluis bijpassende wit glanzende motorjachten geeft een mediterraans beeld in deze felle zon. We leggen langszij de Beaujoli aan een lange steiger, die wij met onze vloot bevolken. De havenmeester raakt hierdoor enigszins van streek. Hier is juist de instelling dat iedereen een eigen box moet kunnen krijgen en dit “rafting up”, wat wij zo gewend zijn vanuit Engeland en Frankrijk, past niet in hun beeld van klantvriendelijkheid. We moeten via het marinakantoor ze er van overtuigen dat wij dit écht niet erg vinden, dat we liever zo liggen dan helemaal verspreid over de grote marina. We liggen slechts dubbel naast elkaar, dus prima.

In eerste instantie komt het overdreven luxe havencomplex met bijbehorende clubs, winkeltjes en restaurants protserig over. De plaats ook erg toeristisch, zoals elke echte badplaats met mooi zandstrand voor de deur. Maar loop ik de volgende ochtend in de vroege uren met Sivy door de nog  bijna verlaten straatjes, dan stel ik mijn beeld bij. Ik zie de palmbomen, de bootjes in de zon, het bakkertje, en de terrasjes met eerste koffieklantjes. De optimisten liggen verzameld op het plein voor de marina, te wachten op een nieuwe wedstrijddag. De zomerse frisse ochtendsfeer is perfect.

Na het gebruikelijke regelwerk verlaten we de haven richting een klein strandje. Paul en ik installeren ons onder het houtwerk van de boulevard, half schaduw half zon. Jules en Sivy gaan in surfpakjes met flippers en snorkels het water in. We liggen in een deuk als Sivy probeert te lopen met flippers aan. “Oe aa giechel giechel”. Jules loopt als Donald Duck aan de waterkant, voeten hoog optillend, wijd zwaaiend met de armen.

Sivy en ik sluiten de dag af samen met alle dames van het flottielje. We zitten in de avondzon in een parkje met uitkijk op de haven en ons strandje. In de kring, met wijn en fris in het midden. Drie maanden huis en haard verlaten voor een zeilreis met een eilandengroep midden in de oceaan als eindbestemming: het laat je niet onberoerd. Voor de een is het “gewoon” een fantastische droom die uitkomt, voor de ander betekent het ook afscheid nemen van opgroeiende kinderen (die eigenlijk al op zichzelf kunnen staan), afscheid nemen van ouders, familie. Drie maanden is uiteraard ook zo weer om, maar een zeilreis over de oceaan behoeft soms uitleg naar familie en vrienden. “Waaróm wil je dat nou? “ Er komen mooie verhalen langs, al dan niet met vochtige ogen. Een ieder pikt er uit of draagt bij naar behoefte. De setting is fantastisch. Sivy ligt op mijn schoot stil te luisteren, tot het te koud wordt en wij de dames in de schemering welterusten zeggen.

Op de terugweg naar de marina lopen we met z’n tweetjes langs nog volle terrassen met Spaanse families. Ik maak Sivy attent op de lichtjes, de sfeer. “Onthoud dit de rest van je leven, meisje.” Hand in hand lopen we verder. Bij de ijssalon doen we gek: wij sluiten de avond om elf uur af met een aardbeienijsje.

Beste lezers, morgen het vervolg van Sanxenxo naar Viana do Castelo, waar we nu verwaaid liggen met 30 knopen noordenwind buiten op zee.